Jako miłośnik mocnych, często kontrowersyjnych opowieści, który doskonale bawi się przy opowieściach, jakie innych często odrzucają, w tej serii nie powinienem znaleźć nic dla siebie. A przynajmniej niewiele. A jednak „Shadows House”, jak wcześniej „Kuro”, kupiło mnie i każdy tomik pochłaniam z przyjemnością i ochotą na więcej.zdecydowanie bardziej niewinny, bez erotyki i tym podobnych atrakcji – i do tej grupy zalicza się właśnie „Shadows House”. Jest to historia oparta na dziwności i grozie (mam wrażenie, że główne zaskoczenie serii przewidziałem po pierwszym rozdziale pierwszego tomu), ale grozy jest tu stosunkowo niewiele, a nawet kiedy występuje, zdaje się być czymś tak naturalnym, że nie traktujemy jej jako takiej.

Pierwsze dwa tomy serii służyły autorowi do lepszego przedstawienia wykreowanego świata i umieszczonych w nich nietuzinkowych bohaterów (na czele z uroczą Emiliko). Scenariusz zaczął ewoluować już pod koniec drugiej części, kiedy to rozpoczął się „egzamin” pozwalający stać się pełnoprawnym członkiem tajemniczego rodu. W trzeciej odsłonie wspomniany „debiut” odgrywa kluczową rolę historii. Na kolejnych planszach obserwujemy poczynania pięciu par, przed którymi piętrzą się nowe kłopoty. Jedyną szansą na poradzenie sobie z przeciwnościami losu jest ścisła współpraca. Nie jest to jednak takie proste, kiedy niektóre lalki i ich właściciele emanują arogancją i porywczością. Wątek ten wypełnia całą treść trzeciej części i staje się podwaliną pod większą scenariuszową intrygę, która rozciągnie się na większą ilość tomów. Każda kolejna przeczytana strona to niezwykła gęsta atmosfera przygody, w której z wielką przyjemnością zagłębia się czytelnik. Odsłaniane są kolejne drobne ślady pozwalające powoli, ale konsekwentnie budować szerszy obraz rodu Shadows, a tym samym odsłaniać część scenariuszowych tajemnic. Nie zabrakło tutaj również odrobiny dramatyzmu, różnorakich emocji i lekkiego prostego humoru. Dobrym ruchem ze strony twórcy jest również poświęcenie większej uwagi szerszej grupie postaci. Emiliko i Kate nadal odgrywają w opowieści ważne role, ale swoje pięć minut mają tutaj również inni młodzi członkowie rodu i ich lalki. Jedynym mankamentem, do którego można się tutaj przyczepić to wyraźny spadek szybkości historii (w porównaniu z dwoma poprzednimi częściami). Znacznie więcej jest tutaj statycznych scen dialogowych, które mogą być dla niektórych czytelników troszkę monotonne. Same dialogi są napisane poprawnie i starają się one pchać w mniejszym lub większym stopniu historię do przodu.

Wow na razie najlepszy tomik z tej seri jest on inny ale mega fajny.fajnie było czytać o przygodach w ogrodzie bardzo polecam