Od tego komiksu zaczęła się moja komiksowa przygoda. Śmieszy do łez. Niestety lata temu nie udało się jej wydać do końca. Jestem ciekawa ile przyjdzie mi czekać na tomy, których mi brakuje.

Ranma ½ #1 to ponad 300 stron zwariowanej historii tytułowego bohatera Ranmy Saotome. Jest to młody adept sztuk walki, który wraz z ojcem poświęcił wiele lat swojego życia na szlifowanie swoich umiejętności. Po długim i wyczerpującym treningu w Chinach wspomniana dwójka powraca do Japonii. Zatrzymują się u przyjaciela „staruszka”, gdzie nie tylko będą mogli odpocząć, ale nastolatek będzie miał również okazję zaręczyć się z jedną z córek gospodarza. Wybór pada na szesnastoletnią Akane, która zdecydowanie nie jest zadowolona z tego planu i pała szczerą nienawiścią do mężczyzn. Niechęć „narzeczonej” nie jest jednak największym zmartwieniem Ranmy. O wiele większą bolączką jest „klątwa”, której dorobił się on (wraz z ojcem) podczas treningu w Państwie Środka. Każdy kontakt z zimną wodą zamienia go bowiem w „żeńską” wersję, zaś jego ojczulka w przerośniętą pandę. Tak rozpoczyna się jego zwariowana historia, w której zawsze będzie coś się działo. Tytuł jest mieszanką elementów zaczerpniętych z kilku różnych gatunków. Nie zabraknie tutaj masy widowiskowych sztuk walki, rozwijającego się wątku romantycznego czy odrobiny obyczajowości. Autorka dobrze oddaje emocje towarzyszące wykreowanym przez siebie postaciom (czasem celowo nadmiernie je eksponując). Pokazuje ona epizody z życia bohaterów, które przeplecione są radością, smutkiem, miłością czy gniewem. Bezsprzecznie jednak najbardziej wyeksponowaną wartością mangi, jest jej zwariowana warstwa komediowa. Komiks aż kipi od różnorakich absurdów i żartów (humor często slapstickowy). Podstawą humoru są tutaj zarówno relacje pomiędzy bohaterami, jak i różnorakie sytuacje które przydarzają się chłopakowi (dość często zamieniającemu się w dziewczynę). Nie są to nadmiernie „wysublimowane” żarty, ale na pewno będą umieć rozbawić niejednego czytelnika. Niczego złego nie można również napisać na temat warstwy wizualnej czy nowego wydania. Rysunki co prawda epatują stylem retro, są jednak na tyle urokliwe, że nikt nie powinien mieć tutaj powodów do narzekania. Rumiko Takahashi potrafi bowiem nakreślić naprawdę świetnie wyglądające postacie, które przykuwają wzrok odbiorcy. Co do samej rodzimej edycji, to prezentuje się ona doskonale. Bardzo dobre tłumaczenie, świetna jakość druku, mała ale przejrzysta i wygodna w czytaniu czcionka, powiększony format A5.

Kiedy w połowie lat 90. XX wieku dobiegło końca wydawanie „Dragon Balla”, wiele serii okrzyknięto jego następcami. Jedną z nich była „Ranma ½”. I chociaż trudno tutaj mówić o następcy, skoro cykl ten ukazywał się od roku 1987 i zakończył w 1996, coś jednak w tym wszystkim jest. I dzieło Rumiko Takahashi ma w sobie wiele z toriyamowskiego humoru i looku, chociaż przede wszystkim to cykl, który ma własny charakter i jako taki właśnie powinien być postrzegany.