Gdy zapowiedziano u nas ten tytuł od razu sobie odpuściłem przez sklasyfikowanie go jako horroru. Ostatnio w sieci natknąłem się na świetną mangę "Chainsaw-man" tego autora która wywarła na mnie ogromne wrażenie. Jak tylko powiązałem ze sobą te dwa tytuły od razu zamówiłem cztery tomy Fire Punch'a (raz żeby zwiększyć szanse na wydanie Chainsaw-man'a na polskim rynku, a dwa żeby dać szansę temu autorowi który już raz mnie zachwycił). Okazało się że manga nie tylko nie jest horrorem, jest naprawdę porządnym dark fantasy, które uwielbiam. Mamy tutaj post-apo, dystopię, super moce, kanibalizm, fanatyzm religijny, a to wszystko z dość niestandardowym sposobem prowadzenia fabuły. Polecam przynajmniej 2 pierwsze tomy serii zakupić żeby lepiej wkręcić się w klimat.

Pierwsze trzy tomy serii skupiały się głównie na prezentacji mrocznego i mroźnego świata, ukazaniu złożoności bohatera i jego dążeniach do dokonania zemsty. Wiele w jego zachowaniu zmieniło się jednak pod koniec trzeciej części. W Fire Punch #4 historia ulega więc dość drastycznej przemianie. Mamy tu okazję obserwować ucieczkę uratowanych ludzi z Behemdolgu, którym ciągle zagraża ścigające ich wojsko. Niespodziewanie ratunkiem dla uciekinierów okazuje się tajemnicza kobieta i zamaskowany mężczyzna. Sam Agni zaś po spotkaniu Lodowej Wiedźmy całkowicie zmienia swoje dotychczasowe priorytety i postanawia uratować ludzkość za wszelką cenę. Cała seria zaledwie na przestrzeni czterech tomów uległa dość mocnej ewolucji. Historia rozpoczęła się jako postapokaliptyczna manga z ciekawie prezentującymi się bohaterami i wątkami. Chwilę później mieliśmy już do czynienia z komiksem o zemście, gdzie na pierwszy plan wysunęły się mocno krwawe i skrajne treści. Czwarty tom przynosi zaś kolejną ewolucję, pokazującą nietuzinkowość pomysłów autora. Twórca nadal trzyma się tu pewnych brutalnych treści, które będą mogli zaakceptować tylko ludzie o mocnych nerwach. Obok tego stara się on jednak kolejne strony swojego dzieła wypełniać zaskakującymi wydarzeniami i nowymi „dziwnymi” bohaterami. „Szaleństwo” wylewa się tu dosłownie z każdego kadru. Fujimoto miesza w swojej historii wątki ludzi, którzy zatracili ostatnie oznaki człowieczeństwa, decyduje się na próbę zgłębienia znaczenia „wiary” i „Boga”, jednocześnie kreuje różne postacie, które skrywają swoje prawdziwe oblicze i cele. Nic nie jest tu nadmiernie oczywiste, a każdy kolejny rozdział to nowe pytania piętrzące się w głowie czytelnika, na które jak na razie nie ma konkretnych odpowiedzi. Do tego wszystkiego dochodzi prosta i mocna kreska artysty, doskonale podkreślająca „szaleństwo” i brutalność wykreowanego świata. Specyficzna forma prac nie jest czymś co może się każdemu spodobać, na pewno jednak nadaje ona tytułowi pewnego „uroku” i podsyca jego klimat.