Tytuł tej recenzji pochodzi od tytułu mangi stworzonej przez Muto Ashirogiego – duet bohaterów… mangi „Bakuman” i, jak się domyślacie, nie użyłem go przepadkiem. Seria ta w pewnym sensie bardzo przypomina mi tamtą opowieść, także pod względem cięższej i bardziej mrocznej szaty graficznej. Ale „Kakegurui” to opowieść mająca też sporo z dziejących się w szkole bitewniaków typu „Kulinarne pojedynki” z tym, że podanych stricte na poważnie i w bardzo ciekawym stylu.

Manga pod pewnymi względami to dość typowy przedstawiciel gatunku shonen, przynajmniej jeśli chodzi o schemat prezentacji fabuły. Historia skupia się tutaj głównie na potyczkach głównej bohaterki z kolejnymi przeciwnikami a wszystko to, co dzieje się pomiędzy nimi to tylko mały i niezbyt istotny dodatek. Pewna prostota scenariuszowa wcale jednak nie oznacza słabości tytułu. Wręcz przeciwnie, nakreślenie przed czytelnikiem jasno określonego finału i co jakiś czas dorzucanie mniej lub bardziej dramatycznych fragmentów, lub jakiegoś tajemniczego wątku, to doskonały ruch ze strony autora. Pod płaszczykiem prostej i przyjemnie czytającej się historii, baczne oko obserwatora dostrzeże również pewną głębię treści. Sadyzm, brutalność, szaleństwo, uzależnienie od adrenaliny czy skrajne upodlenie, to elementy, które są tutaj prezentowane odbiorcy końcowemu. Twórca scenariusza stara się w zawoalowany sposób pokazać negatywne cechy kapitalizmu, gdzie władza i pieniądze są często jednokierunkową drogą w kierunku samo zatracenia wszelkich cech człowieczeństwa. Jednym z najmocniejszych elementów mangi, są jej bohaterowie. Postacie epatują tutaj skrajną pewnością siebie, która może być początkiem ich zguby, szczególnie jeśli nie docenią przeciwnika. Różne charaktery, zupełnie inne motywacje i odmienne postrzeganie świata. Jedyną ich cechą wspólną jest życie z dnia na dzień, bez zbędnego przejmowania się przyszłościom, która przecież musi być świetlista i szczęśliwa. Autor całkowicie zrezygnował ze standardowego podziału na dobrą i złą stronę, a każda z występujących postaci jest w pewnym sensie szalona i gotowa do widowiskowego zniszczenia swojego przeciwnika. Skupienie się na tematyce hazardu i wszystkich elementach z tym związanymi, powoduje, że tytuł niekoniecznie będzie musiał przypaść do gustu dość szerokiej grupie odbiorców. Dla wielu potencjalnych czytelników pozycja ta w pewnym momencie znaczenie być zwyczajnie nudna. Każda odbywająca się tutaj gra to inne zasady, wymuszające na uczestnikach zmianę swojego zachowania. Ścisła matematyka, statystyka, rachunek prawdopodobieństwa i psychologia to wszystko tylko drobne elementy, które muszą zostać umiejętnie połączone, aby uzyskać końcowy sukces. Walki skupiają się tutaj gównie na przewidywaniu ruchu oponenta oraz sprowokowaniu go do popełnienia błędu lub odkryciu jego sposobu na wygraną (który nie zawsze jest uczciwy). Jeżeli chodzi o warstwę artystyczną to Toru Naomura spisała się na medal. Rysunki są szczegółowe i wyraziste, na szczególne uznanie zasługują projekty twarzy postaci, które podczas gier wyrażają skrajnie różne emocje. Zupełne nie potrzebnie jednak sięgnięto po pewne fanserwisowe środki wyrazu, czy to w postaci kadrów pokazujących dolne odzienie bohaterki, czy jej chwil zachwytu przypominających momenty z produkcji 18+.