„My Hero Academia”, co już zresztą pisałem, to zdecydowanie jeden z najlepszych bitewniaków dostępnych na polskim rynku. Czerpiąc pełnymi garściami z wszelkiej maści shounenów, Kohei Horikoshi zdołał uzyskać niemalże kwintesencję gatunku i stworzyć coś, co kupi serca wszystkich jego fanów. Jeśli więc zaliczacie się do tej grupy, a nie znacie jeszcze tej serii, zmienicie to jak najszybciej, bo naprawdę warto, choć może pierwszy tomik tego nie zapowiadał.

Trwają egzaminy końcowe pierwszej klasy UA. Tym razem jest to zaliczenie egzaminu ze współpracy. Uczniowie zostali dobrani w pary i mają pokonać… własnych nauczycieli. Pary dobrane są niby losowo, ale na pierwszy rzut oka widać, że wychowawca chciał wypracować wspólne działanie pomiędzy tymi, którzy nie pałają do siebie przyjaźnią. Czy wszystkim uda się przebrnąć ten test? I jak będzie przebiegać obóz treningowy, zaplanowany gdzieś w środku lasu po zakończeniu egzaminów? Wiadomo, że lekko nie będzie. W końcu potrzebne są czasowe, a nie jednorazowe licencje na używanie darów, skoro złoczyńcy są tak bezczelni. Ale na obozie celem ma być nie tylko wzmacnianie darów, ale pokonanie własnych problemów z poczuciem niskiej wartości, motywacją czy… sprawami sercowymi! W świecie złoczyńców też się dzieje. Do Bractwa zgłaszają się nowi chętni. I, o dziwo, nie są oni witani z wielką radością, choć po akcji z poprzedniego tomu widać, że świeża krew będzie w tych szeregach bardzo potrzebna. Czy przypadkiem nowi i starzy złoczyńcy się nie pozabijają? Więcej na https://www.monime.pl/my-hero-academia-tom-8/

Ósma porcja przygód przyszłych bohaterów to nic innego jak poświęcenie całej uwagi na wspomniane już starcia z nauczycielami. Największa uwaga poświęcona jest oczywiście Deku i partnerującemu mu Bakugo. Ich „współpraca” daleka jest ideałowi i częściej widzimy wzajemną rywalizację (szczególnie ze strony Bakugo) niż próbę połączenia sił. Z każdym kolejnym przeczytanym kadrem sytuacja jednak się zmienia, tak samo jak zachowanie młodych bohaterów. Nie brakuje tutaj również ukazania poczynań pozostałych uczniów. Sporo uwagi autor poświęca Momo (o czym może świadczyć umieszczenie jej na pierwszym planie obwoluty). Nastolatka z pozornie niepewnej siebie bohaterki przeradza się w kogoś, kto ma naprawdę wiele do zaoferowania i potrafi „zaskoczyć” przeciwnika. Niepotrzebnie jedynie moim zdaniem autor zdecydował się na nadmiernie eksponowanie jej walorów (strój). Pewna zauważalna sexualizacja może zniesmaczyć część czytelników. Po zakończonych walkach przychodzi moment na chwilę wytchnienia, co służy twórcy do dalszego rozwinięcia wątku złoczyńców i ich pokrętnych celów. Wątek ten jest również wstępem do rozpoczynającego się „obozu szkoleniowego”. Łyżeczką dziegciu (dla niektórych odbiorców) będzie tu nazwa bohaterów, którzy odpowiedzialni są za przygotowanie wspomnianego obozu (Wild Wild PussyCats). Jest to oczywiście specyficzna forma humoru, która jednak nie każdego będzie musiała rozbawić.