Można się zastanawiać, jakim cudem kolejna seria opata na tych samych schematach, powtarzająca gatunkowe motywy i nawet kopiująca cechy bohaterów może być taka dobra, ale jaki w tym sens? Ważne, że „My Hero Academia”, bo to o niej mowa, wciąga, intryguje i bawi naprawdę znakomicie. Ale dla tych dociekliwych, którzy chcieliby uzyskać odpowiedź na powyższe pytanie, powiem jedno: Koheiowi Horikoshiemu wtórność udało się przekuć w największą zaletę serii, która w stałych czytelnikach shounenów przywoła wiele pozytywnych skojarzeń, a w starszych obudzi niejeden sentyment.

Zakończenie festiwalu sportowego dla pierwszaków oznacza coś nowego w ich życiu – rozpoznawalność. Ale także pierwsze w życiu praktyki zawodowe u superbohaterów. Po nadaniu sobie pseudonimu każdy udaje się więc do agencji bohatera, który zgłosił zapotrzebowanie na ucznia. Shoto, o dziwo, wybrał ojca, a Midoryi przyszło praktykować u niejakiego Gran Torino, byłego nauczyciela UA. Jednak nie wszyscy wybierali najlepszych bohaterów. Iida stawiał raczej na wybór miejsca, a jedynym superbohaterem, do którego mógł się w jego wymarzonym Hoth wybrać był Zwyczajny Bohater Manual. Tak, naprawdę zwyczajny. Jednak to nie nauka spędza mu najwięcej czasu, a planowanie zemsty za obrażenia brata Iidy. Więcej na https://www.monime.pl/my-hero-academia-tom-6/

Już sama okładka tomiku szóstego jasno precyzuje, że na scenie ponownie pojawią się superzłoczyńcy. Wrogowie, którzy ewidentnie planują coś większego. Ich pojawienie się wymusi na młodych bohaterach wspięcie się na wyżyny swoich możliwości i zaprezentowanie wszystkiego, co do tej pory się nauczyli. Zanim jednak autor zaserwuje nam wartką akcję, to na odbiorców czeka sporo innej ciekawej treści do przeczytania. Początek tomiku to śledzenie przebiegu kilku ważnych spotkań, na których obie strony (bohaterowie i złoczyńcy) przedstawiają swoje cele (przynajmniej częściowo) i kreślą plany na przyszłość. Po takim treściwym wstępie manga dużą uwagę skupia na Deku, który musi odbyć specjalne „praktyki” u byłego mistrza All Mighta. Leciwy opiekun okazuje się naprawdę niezwykłym i żywiołowym staruszkiem (nawiązania do Star Wars i mistrza Yody są oczywiste). Mamy więc okazję obserwować szkolenie młodego bohatera i jego wielką determinację do stania się kimś wielkim. Oczywiście to wszystko w połączeniu z bardzo przyjemnym w odbiorze humorem (czasem trochę zwariowanym). Wszystkie te epizody są doskonałym wstępem do mocnej i wyrazistej akcji, która rozpoczyna się pod koniec mangi. Wraz z pojawieniem się złoczyńców zaczynają buzować emocje, a historia staje się mroczniejsza i dojrzalsza (cała seria powoli, ale konsekwentnie zmierza w tą stronę). Cała ta akcja oczywiście kończy się w takim momencie, że momentalnie chce się sięgnąć po kolejną odsłonę serii.