Jeśli ktoś jest entuzjastą naiwnych opowieści o duchach, potworach, rozkładających się ciałach itd. nie będzie zawiedziony. Lecz jeżeli ktoś nie zna jeszcze naiwnego klimatu całości i nabędzie chęci zapoznać się z twórczością Junjiego Ito lepiej niech sięgnie po Tomie, albo Gyo. Miłosne cierpienia umarłych są przepotwornie wręcz przesycone naiwnością. Złe moce przypominają siły natury, ale w fazie dziecięcej. Nadrzędną rolę odgrywają żądze i ochota spełnienia zachcianek tu i teraz, by zrobić komuś na złość. Takie psikusy, które kończą się okrutną śmiercią poszkodowanych. Złe duchy są jak dzieci poruszające się w labiryncie z ograniczoną perspektywą i zawężonym postrzeganiem. Ludzie bez śladu psychologicznych motywacji stanowią pionki przesuwane przez autora z jednej krawędzi planszy do drugiej. Byle tylko atrakcje fabularne się działy. Nic nie ma sensu, nie pojawią się jakiekolwiek odpowiedzi, właściwie obce jest tym historiom pojęcie suspensu. Można dotrzeć do końca opowieści, choć niewiele zostaje po lekturze. Pojawia się zagrożenie totalne i globalne, ale zabrakło pazura, który miało Uzumaki. Na własną odpowiedzialność. W zasadzie dałbym 3 gwiazdki, ale mam słabość do autora.

Jeden z moich ulubionych komiksów Ito w końcu ukazał się w Polsce. Warto było czekać na tę chwilę. Olbrzymi plus za dodatkowe opowieści, których J.P.F. tym razem nie skąpił, zajmują bowiem one połowę wydania. Jako fankę mangaki cieszy mnie to szczególnie. Nie-fani może nie zwrócą na to większej uwagi, ja z kolei doceniam starania wydawnictwa.
Przesyłka, jak zwykle od Gildii, starannie zapakowana.