Kiedyś wspomniałam, że Wydawnictwo MG jest jednym z moich ulubionych wydawnictw, a to dzięki ciągłej aktualizacji szaty graficznej książek, które należą do klasyków literatury. Dzisiejsza recenzja dotyczy właśnie takiego klasyka – książka autorstwa Louisy May Alcott pt. „Nastroje”. Zapewniam, że to nie tylko podróż w głąb kobiecej duszy, ale także w głąb każdego z nas. Jest to powieść, która zaskakuje swoją dojrzałością i głębią psychologiczną. Autorka jest znana z takich tytułów jak „Małe kobietki”. XIX-wieczny świat przedstawiony przez Alcott niemal wcale nie różni się od tego, który znamy dzisiaj. Świat kobiety, dziewczyny przechodzącej z okresu nastoletniego w dorosłość, kiedyś mocno trzymał się ustalonych ram. Jak jest dzisiaj? Odpowiedź znajdziecie w lekturze, z którą każdy z was będzie się utożsamiał. Główną bohaterką powieści jest Sylvia Yule, młoda, niezależna kobieta, która poszukuje swojego miejsca w życiu. Jej nastroje, jak sugeruje tytuł, są zmienne i nieprzewidywalne, co prowadzi do licznych konfliktów wewnętrznych i zewnętrznych. Sylvia musi dokonać trudnych wyborów, balansując między oczekiwaniami społeczeństwa a własnymi pragnieniami. Alcott kreśli postać silną, ale jednocześnie pełną wątpliwości, co czyni ją niezwykle autentyczną. Ważną rolę w powieści odgrywają również męskie postacie: Philip, romantyczny poeta oraz Warwick, pragmatyczny i opiekuńczy. Relacje Sylvii z nimi stanowią oś fabuły, a ich dynamika jest pełna napięć i emocji. Alcott z dużą wrażliwością analizuje różne odcienie miłości, ukazując jej blaski i cienie. Według mnie to powieść, która zaskakuje swoją dojrzałością i głębią psychologiczną. Louisa stworzyła dzieło głębokie i poruszające, które skłania do refleksji nad życiem, miłością i rolą kobiety w społeczeństwie. Warto zwrócić uwagę na feministyczne przesłanie powieści, które, musicie przyznać, wyprzedziło swoją epokę. Autorka kwestionuje konwencje społeczne i stereotypy dotyczące kobiet, ukazując ich pragnienie niezależności i samorealizacji. W książce mamy również analizę różnych aspektów miłości, od tego romantycznego uniesienia po dojrzałe partnerstwo, stawiając pytania o sens małżeństwa i jego wpływ na życie kobiety. Język powieści jest bogaty i kwiecisty, typowy dla XIX-wiecznej literatury. Czy jest zrozumiały? Oczywiście, ale jeśli komuś nie odpowiada taki styl, to szanuję to. Posiadam wydanie ilustrowane „Nastrojów”, które doskonale oddaje klimat epoki i charakter postaci. Ilustracje stanowią integralną część książki, wzbogacając jej warstwę wizualną i emocjonalną. Lubię te grafiki, ponieważ skłaniają do refleksji i pozwalają na własną interpretację przedstawianych scen czy momentu w książce.