Nie powiem. Było to dla mnie wyzwanie, bo ja nie lubię gdy w książce pojawia się motyw duchów czy nadprzyrodzonych rzeczy. Ale czym jestem starsza (boże jak to brzmi, nie mam nawet trzydziestki haha), to staram się otwierać na nowe gatunki i powoli, małymi kroczkami próbuje. Tak było też w tym przypadku. Czy mi się podobała? I tak, i nie. Sami rozumiecie, wigilia, świąteczny i magiczny czas więc dzieją się różne dziwne rzeczy. Okej. Ale czym dalej tym było gorzej. Bo rozumiem spełnienie zachcianki, aby padał śnieg, czy jakiś tam innych drobnych rzeczy, tak w momencie gdy dochodziło to zabierania mu energii- z wiadomych przyczyn nie będę pisała szczegółowo aby nie odebrać wam radości z czytania, dla mnie to było po prostu za dużo. Na początku fajnie mi się to czytało, ale później było tego za dużo. I było łatwe do przewidzenia. (Ale weźcie pod uwagę, że ja dopiero się otwieram na takie nadprzyrodzone historie, więc jeśli wy takie lubicie będziecie zadowoleni). Postać Gabriela to jakieś nieporozumienie. Autorka idealnie odwzorowała tego gbura, nieszanującego żadnego człowieka, dawno nie miałam tak znienawidzonej postaci, słowo! Marysia zaś- kobieta „anioł”, pomocna, empatyczna i bezinteresowna. Totalnie przeciwieństwo głównego bohatera. Bardzo fajnie wykreowani bohaterowie, sprawiają, że w książce pojawiają się jakieś emocje. Mimo kilku sytuacji w których wywracałam oczami, to czytało się bardzo przyjemnie. Przeczytałam ją w jeden dzień, jeśli ktoś będzie szukał typowo świątecznej historii- polecam. Idealnie również sprawdzi się na prezent, sami spójrzcie na tę barwione brzegi. Przepiękna! Przepiękna i subtelna. *To jest moja prywatna opinia. Zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania.