Kiedyś już wspominałam, że zakończenia takie jak w tej książce powinny być zakazane. Nie zamierzam zdradzać szczegółów, ale jeśli kiedykolwiek mieliście w rękach książkę lub serię, której zakończenie wywołało w was taką frustrację, że mieliście ochotę rzucić ją o ścianę, to zrozumiecie, dlaczego wspomniałam o zakazie. Kurka wodna, myślałam, że zejdę! Na szczęście mam trzeci tom, bo inaczej zawał murowany! Wszystko, co nieprzyjaciele Konstancji przewidywali, nie znalazło potwierdzenia. Kobiety uchodzą za delikatne istoty, które powinny trzymać się z dala od niebezpieczeństw, a także od spraw takich jak polityka czy handel. W takich momentach najważniejsi są dla nas przyjaciele, tacy jak Pelasia i Hieronim. To już drugi tom serii o Wilczym Dworze, więc polecam trzymać się chronologii (to moja subiektywna opinia). W tej części dzieje się wiele, zaczynamy rozumieć różne wątki, które rozpoczęły się w poprzedniej części. Jak wiemy, Konstancja zmaga się z żałobą po mężu, co prowadzi ją do stanu rozpaczy i apatii. Wszystkie sytuacje, które mają miejsce w Wilczym Dworze, zmuszają właścicielkę do wzięcia się w garść i działania, bo sytuacja staje się groźna. Uderz w stół, a nożyce się odezwą – to właśnie odkryjecie w tym tomie. Nie ukrywam, że zakończenie tej historii mocno mnie zdenerwowało, co sprawiło, że stała się moją ulubioną. Chciałabym zdradzić więcej, ale nie chcę was pozbawiać tych emocji. Przejrzałam kilka opisów książki i cieszę się, że nie zdradzają zakończenia. :D Jeśli jeszcze nie znacie Wilczego Dworu, polecam zaopatrzyć się w całą serię, aby uniknąć zniecierpliwienia, które towarzyszy oczekiwaniu na kolejną część, gdy odbierzecie książkę od kuriera. Będziecie zadowoleni, a jeśli chcecie sprawić komuś prezent, to polecam z całego serca. Książkę czyta się szybko, a emocji jest tyle, że głowa mała!