O tym tytule słyszałam wiele różnorodnych opinii, w tym wiele negatywnych. Co prawda nie jest to klasyk tak wpływowy i znany jak twórczość Austen lub sióstr Bronte, ale myślę, że większość tytuł kojarzy chociaż z brzmienia. Nowe tłumaczenie wyróżnia się od pozostałych z pewnością trochę archaicznym językiem oraz pięknymi ilustracjami z XIX wieku, autorstwa Mary Hallock Foote. Więc jeśli komuś przeszkadza dawny język to może mieć lekki problem, dla mnie był to atut, bo pomagało mi to wejść w głąb historii i poczuć jej klimat. Nie jest to opowieść prosta lekka i przyjemna, ale pełna ducha romantyzmu, która snuje się niespiesznie i pięknie. No i sama Hester Prynne. To nie jest postać, którą się zapomina, a raczej taka, która zostaje w umyśle na długo i wpływa na czytelnika. Natomiast przesłanie w książce Hawthorne’a wydaje się proste, czyli ukazanie walki kobiety ze społeczeństwem, ale nie tylko. Aspekty moralności, siły społeczeństwa i osobnej jednostki. „Szkarłatna litera” to historia pełna głębi, która nie jest dynamiczna, ale na brak ciekawych wątków nie można narzekać. Miejscami historia przypominała mi moją ukochaną „Lokatorkę Wildfell Hall” i myślę, że wielbiciele klasyki powinni zdecydowanie zainteresować się tą książką i tym wydaniem zarówno pod względem tłumaczenia, jak i ilustracji.