Przyznanie się do winy jest królową dowodów. Ta sentencja świetnie obrazuje fabułę debiutanckiej powieści Natalii Kruzer. Pod tym pseudonimem ukrywa się pani prokurator, nic więc dziwnego, że główna bohaterka książki- Paulina - również wykonuje ten zawód. Pani Wilczyńska jest nie tylko oddanym pracownikiem , lecz przede wszystkim samotną matką Aleksa - pięciolatka z autyzmem. Kobieta zmaga się więc nie tylko z przestępcami oraz rosnącą każdego dnia stertą dokumentów, lecz również z trudnościami jakie niesie ze sobą wychowywanie dziecka z potrzebami specjalnymi. Pewnego dnia Paula dostaje jednak szansę na wykazanie się kompetencjami zawodowymi. Trafia bowiem do niej sprawa zabójstwa. Szybko okazuje się, że ten przypadek ma dla niej wymiar osobisty- ofiarą zbrodni padło bowiem niepełnosprawne niemowlę. Po dotarciu na miejsce przestępstwa funkcjonariusze zastają zrozpaczoną matkę chłopca zaś Paulinę czeka najtrudniejsze do tej pory zadanie - musi odkryć kto zabił małego Kubę. Czy jej się to uda? Czy znajdą się osoby gotowe jej pomóc? Bardzo lubię debiuty, które są tak ciekawe i intrygujące. Szczerze mówiąc gdybym nie wiedziała, że to pierwsza powieść autorki nie uwierzyłabym. Z zaangażowaniem śledziłam poczynania prokurator Wilczyńskiej i jej próby odkrycia prawdy. Kolejni podejrzani zaś coraz bardziej zaciemniali obraz zdarzenia budząc niepokój. Książkę czyta się naprawdę lekko i przyjemnie, nie ma w niej zbędnych opisów Znajdziemy tu za to rozbudowane studium psychologiczne postaci, silną kobiecą bohaterkę i wciągającą historię, czyli to co najlepsze. Serdecznie polecam.

Pani prokurator musi rozwikłać zagadkę, kto stoi za z@mordowaniem bezbronnego, niepełnosprawnego niemowlęcia. Jest to o tyle trudne, że sama jest w podobnej sytuacji- jest samotną matką wychowującą chore dziecko. Czy uda jej się rozwiązać tę sprawę? O ile rozumiem pomysł-by w książce skupić się bardziej na emocjach jakie towarzyszą matce itd, to jak dla mnie momentami było tego za dużo, a za mało o samej sprawie. Bardzo dużo jest tu o Pani prokurator, o tym jak wygląda JEJ życie z chorym dzieckiem, jak wygląda JEJ odbieranie dziecka z placówki, próba zapięcia w foteliku samochodowym itp. Fajnym zagraniem byłoby gdybyśmy to wszystko dowiadywali się, ale o tej matce, której dziecko z@mordowano bo to jest główny problem, prawda? Po prostu te wszystkie opisy mogły być zostawione dla tej ofiary (może w formie pamiętnika lub „spowiedzi”), bo momentami już mnie to nudziło, niepotrzebne powtarzanie, że jest się zmęczonym czy, że zaraz będzie histeria bo trzeba ubrać dziecko itd. Za dużo powtórzeń. Nie rozumiem, po co aż tak zagłębiać się w problemy prokuratorki, jako bohater była mi zupełnie obojętna, nie wzbudziła we mnie żadnych emocji, bardziej skupiłam się na „poszkodowanej”. Nie nazwałabym tego kryminałem, a bardziej dramatem psychologicznym. Warto wspomnieć, że jest to debiut, i jak na debiut jest on dobry. Nie spodziewam się, że, aż tak się w nią wciągnę. Ciekawie wykreowani bohaterowie, myślę, że kolejne książki autorki będą jeszcze lepsze. Zakończenie jak dla mnie lekko przewidywalne, ale z racji przewijania się nowych postaci i poszlak nie odbiera frajdy z czytania. *To jest moja prywatna opinia. Zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania.