Pierwszy tom to była rakieta wystrzelona w kosmos, drugi leciał przed siebie i był typowo przejściowy, trzeci za to spadł łagodnie jakby zatopił się w chmurkę, a smakował niczym mocno rozgotowane kluski (dalej smaczne, ale jednak ciapa). Tak, wiem, wciąż mówimy o książce. Nie mogę powiedzieć, że mi się nie podobało, początek mnie szczerze rozbawił, było trochę tych scen, przy których uśmiechałam się mimowolnie. ALE. Chyba działo się za dużo i za długo, żebym jakoś mocniej przeżyła to zakończenie. Podobało mi się, jak wszystkie wątki splotły się ze sobą i że każdy element był częścią większej układanki. Od początku do końca ta trylogia mocno podkreślała swoją młodzieżowość, ostatni tom jest tego najwyraźniejszym dowodem. Być może mój odbiór byłby lepszy, gdybym trafiła na tę historię parę lat wcześniej. Więcej nie mogę napisać, żeby nie spoilerować. Polecam fanom fantastyki, w której młodzi ratują świat, zakochują się i odkochują, i nie szczędzą przy tym sarkazmu. PS: zawsze miejcie przy sobie długopis!