Jego buranowych oczu nigdy nie zapomniałam. Będę Cię kochać do końca moich dni , do ostatniego tchnienia. Co zabrałbyś ze sobą z rodzinnego domu nie wiedząc kiedyi czy w ogóle do niego wrócisz? Apolonia Dobkowska miała w życiu niemal wszystko o czym marzyłaby młoda kobieta. Duży dwór w którym mieszkała z rodzicami, perspektywa dobrego zamążpójścia za bogatego dziedzica.. wszystko wskazywało na to,że jej życie będzie spełnione i kompletne. A jednak pewnego dnia w drzwiach pięknego domostwa stanęła armia ZSRR w osobach kilku wojskowych. Szybkie pakowanie bagaży, niewiele czasu i lęk o przyszłość swoją i bliskich.. A także strach przed podróżą w nieznane.. Trzy tygodnie wyniszczającej podróży, a potem.. dookoła wyłącznie śnieg i mróz sięgający minus 40 stopni. To tam przez sześć lat Polacy walczyli o przetrwanie. Mężczyźni i kobiety. Bogaci i biedni, a jednak w nieludzkich warunkach równi sobie. Czy da się przetrwać w piekle? Czy można zaznać szczęścia w miejscu, gdzie nie ma w zasadzie niczego? Czy Apolonia zdołała przeżyć i wrócić do swego ukochanego, Jerzego? A może jej serce zabiło szybciej dla kogoś innego? Cóż to była za przepiękna książka. Nie zdawałam sobie sprawy z tego jak bardzo ta historia poruszy moje serce ,a jej bohaterowie okażą się być dla mnie tak wyjątkowi. Pola, a przede wszystkim Andriej z jego dobrocią po prostu wkradli się do mojej duszy. Nie będę zdradzać jak potoczyły się losy niezłomnej kobiety i jej rodziny, powiem tylko - przygotujcie chusteczki ponieważ wzruszenie odbiera mowę, a opowieść Pani Ani sprawia, że do oczu napływają szczere łzy. Przepiękna, refleksyjna i wyjątkowa. Do końca moich dni nie pozwala o sobie zapomnieć. Polecam całym sercem ❤️

„Do końca moich dni” to już czwarta książka, jaka wyszła spod pióra pani Ani Rybakiewicz. Autorka zabiera nas po raz kolejny do czasów II Wojny Światowej, ale tym razem zostaniemy wywiezieni na Syberię. Mróz, śnieg do pasa, a nasze zimowe ubranie jest niczym letnie. Poznajemy Apolonię Dobkowską, młodą dziewczynę, która ma niedługo odziedziczyć rodzinny majątek, wyjść za mąż i cieszyć się życiem. Jej plany jednak zmieniły się gdy została wraz z rodziną wywieziona pięć kilometrów od domu. Zamiast luksusowego domu mieszka w ciasnej i pełnej robali jamy wykopanej pod ziemią. Nigdy nie pracowała, a teraz wykonuje nadludzką pracę by utrzymać rodzinę. W Polsce został Jerzy. Jej ukochany, od którego nie dostawała listów. Samotna i opuszczona zaczęła szukać szczęścia tak, gdzie pozornie nie powinna go odnaleźć. W ramionach Andrieja. Kim był młody mężczyzna? Czy kiedykolwiek wróciła do kraju i odnalazła Jerzego? Czy dane było jej zaznać trochę szczęścia? Przekonacie się sami. Gdy zaczęłam czytać „Do końca moich dni” to wiedziałam, że będzie to lektura dla mnie. Nie sądziłam jednak, że wciągnie mnie ona do tego stopnia, że przeczytam ją w jeden dzień. Uwielbiam książki, których akcja biegnie na dwóch płaszczyznach czasów. Dzięki temu mogę bliżej poznać zarówno młodszą, jak i starszą wersję głównej bohaterki. Poznajemy Apolonię, gdy była nastolatką, a później jako młodą kobietę, którą wojna zmieniła i osobę, która wróciła do Polski, jako zupełnie ktoś inny. Wiele już czytałam książek, w których opisane są losy ludzi w gettach. Nie czytałam za wiele o okrucieństwie Rosjan wobec Polaków w tamtym okresie. Ale nie tylko czasy wojny tutaj wywołują wiele emocji, ale również pierwsze lat po niej. Gdy Polska powstawała z gruzów. Gdy ludzie powoli stawali na nogi. Podsumowując: Jeśli szukacie ciekawej i pełnej w emocje historii to bardzo polecam „Do końca moich dni”.