Cenię sobie książki, które potrafią mnie zaskoczyć, a Bonowicz w swoim ,,Dzienniku'' zaskoczył mnie niejednokrotnie. Każdy z ośmiu rozdziałów wnosi nowe do mojego sposobu myślenia. Każdy rozdział poszerzył moje horyzonty czy to w ramach myślenia o sobie samym i wyrzucania sobie lenistwa czy bałaganu, czy to w kwestiach egzystencjalnych, kulturowych, politycznych. Z wieloma rozważaniami i teoriami się zgadzam. Kilka mogłoby nas poróżnić, ale samo doświadczenie obcowania z myślami ciekawego człowieka wynagradza mi wszelkie wewnętrzne konflikty. Zresztą kim byśmy byli bez kontrapunktów. Z dużą przyjemnością wrócę do niej za parę lat i zweryfikuje jak zmieniły się moje poglądy i świat.

Nie spodziewałam się fajerwerków, ale książka znacznie przerosła moje oczekiwania. Strasznie przyjemnie się ja czytało. Jakbym słuchała opowieści dobrego starego znajomego, którego nie widziałam od wielu lat. To wrażenie intymności i bliskości oraz spotkania z drugim człowiekiem. Człowiekiem charyzmatycznym, obeznanym w świecie, obdarzonym mądrością. Wojciech Bonowicz pisze tu o swoich doświadczeniach, wspomina przyjaciół, opowiada o swojej codzienności i choć wydaje się to niemal dziwne, to myślę, że każdy odnajdzie w jego felietonach kawałek siebie tak jak ja odnalazłam.