Tym razem McGill i legion Varus zostają wysłani na sam skraj Rubieży 921, gdzie wedle starego powiedzenia diabeł mówi dobranoc. Ich celem jest samotna skalista planeta zwana Światem Skraju, gdzie doba trwa jeden ziemski rok. Ponadto panujące tam temperatury wahają się od mrożącego krew w żyłach chłodu do piekielnego żaru. Miejsce to jest jednak bardzo ważne dla obu stron trwającego konfliktu dwóch frakcji Galaktyków. Zadaniem Jamesa i legionu jest nie tylko obrona planety, a znajdującej się tam technologii, która może zmienić oblicze wojny. Larson kolejny i udany raz zręcznie buduje napięcie, stopniowo odkrywając przed czytelnikiem sekrety Świata Skraju. Tajemnice te być może nie należą do najbardziej zaskakujących, ale doskonale powiązane są z różnymi wątkami fabuły (również tymi z wcześniejszych tomów). Bardzo ciekawie prezentuje się za to początkowa koncepcja rozdzielenia fabuły na dwa różne miejsca akcji. Dzięki takiemu rozwiązaniu intryga gęstnieje z każdą stroną, a zwroty akcji sprawiają, że książka staje się mocno angażująca. Autor nie stroni tu również od charakterystycznej dla serii mocnej akcji z odrobiną niezbyt przesadzonej brutalności. Obok tego pełno tu rozbudowanych opisów mrocznych zakamarków planety, co nadaje powieści odpowiedniego klimatu i realizmu. Słowa pochwały należą się także projektowi McGilla. Ponownie James ukazany jest jako charyzmatyczny człowiek zmagający się z wieloma własnymi demonami, które znacząco wpływają na jego życie i niektóre podejmowane decyzje. Małą łyżeczką dziegciu są jednak momenty, w których zaczyna on myśleć innymi częściami ciała niż mózgiem (na szczęście tym razem jest ich naprawdę mało)...