„Każde życiowe doświadczenie czegoś nas uczy, ale niektóre potrafią złamać człowieka”. Jeśli zastanawiacie się, po jaką literaturę obyczajową sięgnąć, to serdecznie wam polecam twórczość od Żanety Pawlik. Ta autorka wciąż mnie zaskakuje i zachwyca. Widać, że jest utalentowaną pisarką. Najnowsza książka pt. „Światło po zmierzchu” zawita do wszystkich księgarń w całej Polsce już 4 lipca. Historia opowiada o znanej i cenionej aktorce Julii Andrzejewskiej, jej życiowych zakrętach, kulisach pracy, demonach przeszłości, odrodzonej przyjaźni, relacji rodzinnych, nowej miłości. Autorka nie byłaby sobą, gdyby do powieści nie dodała kolejnych, barwnych postaci, które wniosą do historii wiele emocji. Wszystkie postacie są ludzkie, pełne wad, ale kochane i prawdziwe na swój sposób. Kosma Tucholski postrzegany przez innych jako dziwak mieszkający w dziczy, który tak naprawdę pasjonuje się fotografią przyrody ma za sobą traumatyczne przeżycia, dlatego stroni od ludzi. Spotkanie z gwiazdą nie będzie należało do przyjemnych, ale może jest coś, co ich połączy? Teresa, siostra Julii nie jest szczęśliwa w małżeństwie. Zmęczona opieką nad schorowaną matką szuka wsparcia i otuchy, lecz z marnym skutkiem. Czułam się, jakbym znała bohaterów i była zaangażowana w ich zmagania. Piękno i atrakcyjność ludzkich doświadczeń, uczuć i myśli. Ta książka przypomniała mi, dlaczego tak bardzo lubię czytać. Zdecydowanie powieść warta przeczytania, wciągająca z ciekawymi bohaterami oraz historią, która poruszy twoje serce. Zakończenie pozostawia pewien niedosyt i może autorka planuje kontynuację, kto wie. „Miłość to chemia, ale kiedy masz dwadzieścia lat, jeszcze tego nie wiesz. Relację z drugim człowiekiem buduje się latami. Udaje się dojrzałym emocjonalnie, potrafiącym wyjść poza pragnienie bycia kochanym. Trudno jest dawać bezinteresownie. Każdy oczekuje czegoś w zamian. To nie muszą być wielkie rzeczy, wystarczy zainteresowanie twoimi sprawami, próba kompromisu, gdy stoicie na przeciwstawnych krańcach, życzliwość. Zauroczenie mija zwykle po dwóch latach. Dostrzegasz człowieka takim, jaki był od początku, choć ty pokolorowałaś jego lepsze cechy, skupiając się wyłącznie na nich. Z czasem kolory blakną, rodzi się gorycz, pretensja, wzajemne obwinianie”.

Światło po zmierzchu jest moim pierwszym spotkaniem z twórczością Żanety Pawlik i muszę przyznać, że bardzo szybko wsiąknęłam w wykreowany przez autorkę świat. Bardzo szybko obdarzyłam sympatią główną bohaterkę, która pod noszoną na co dzień maską osoby zimnej i nieprzystępnej skrywa gorący temperament. Z zapartym tchem śledziłam rozwój jej relacji z - delikatnie mówiąc- niezbyt towarzyskim ,lecz wrażliwym na piękno natury Kosmą- zdolnym fotografikiem, ze sporym emocjonalnym balastem Nie od dziś bowiem wiadomo, że uczucia za nic mają dzielące ludzi różnice czy status społeczny, w końcu serce nie sługa. Czy ta dwójka odnajdzie wspólne szczęście? Jedną z niewątpliwych zalet tej powieści jest jej wielowątkowość. Bardzo poruszył mnie również wątek siostry Julki - Teresy. Żony i matki , którą przytłoczyły trudy codzienności obarczonej dodatkowo koniecznością opieki nad chorą na demencję matką. Jak każdy człowiek kobieta ma swoje granice .. Teresa zaś postanawia zawalczyć o odmianę w życiu swoim oraz tych których kocha. Czy jej się uda? Pani Żaneta stworzyła niezwykle piękną poruszającą serce opowieść o zwykłych ludziach z którymi może się utożsamić wielu czytelników. Nie stroni od tematów trudnych i bolesnych a swoją prozą skłania do refleksji. Jeśli szukacie opowieści nietuzinkowej ,napisanej z lekkością lecz niosącej przesłanie-serdecznie polecam tę pasjonującą lekturę.💙

„Światło po zmierzchu” to wielowątkowa powieść, która wciąga od pierwszej strony. Jak każda książka Pani Żanety tak i ta jest opowieściom o zwykłych ludziach, dzięki czemu nie jeden czytelnik może utożsamiać się z nimi. A do tego autorka ma niezwykle lekkie pióro, dzięki czemu przez książkę wręcz płynie się. A o czym jest „Światło po zmierzchu”? To historia Julii, która do tej pory była gwiazdą. Ale jak to z gwiazdami bywa z czasem zaczęła blednąć. Jej agentka próbuje jej pomóc, ale kapryśna kobieta w końcu postanawia wyjechać na wieś. U przyjaciółki zamierza przeczekać medialną burzę. To tam poznaje fotografia przyrody, Kosma. Mężczyzna woli spędzać czas ze zwierzętami i drzewami niż z ludźmi. Kolejną ciekawą postacią jest siostra Julki, Teresa. Kobieta dzieli swoje życie pomiędzy obowiązki domowe a opieką nad mamą. Pewnego dnia jednak stwierdza, że chce czegoś więcej i zamierza o to zawalczyć. Z zapartym tchem śledziłam relację Julki i Kosmo. Trzymałam również kciuki za Teresę i cieszyłam się w raz nią, że w końcu zapragnęła czegoś więcej od życia. Każdą z tych postaci bardzo polubiłam i każda z nich zostanie ze mną na dłużej. Każda z tych postaci popełniała błędy i każda chciała być szczęśliwa. Pani Żaneta jak nikt inny potrafi tak wykreować swoich bohaterów by pokazać, że niezależnie od statusu społecznego, każdy człowiek boryka się z tymi samymi problemami. Książka dostarczyła mi wielu emocji. Wzruszyła, ale były również zabawne momenty. Znalazłam tutaj wszystko to czego szukam w powieściach obyczajowych i z niecierpliwością wyglądam kolejnej książki Pani Żanety Pawlik.