Rany co to za książka. Dawno już, żadna lektura mnie tak nie pochłonęła jak „Saga o ludziach ziemi. Wpatrzeni w niebo”. Jest to pierwszy tom serii i mam nadzieję, że na kolejne części nie będę musiała długo czekać. Książka zabrała mnie do początków XIX wieku na Kujawy, gdzie o swoje szczęście postanowiło zadbać dwoje zakochanych w sobie ludzi. Historia opisana w książce jest historią inspirowaną prawdziwymi wydarzeniami, co sprawiło, że tym bardziej chciałam poznać los ludzi żyjących 200 lat temu. „Saga o ludziach ziemi. Wpatrzeni w niebo” to historia Hanki i Antka. Dziewczyna od zawsze miała ukrytą siłę i determinację. Antek z kolei musiał długo nad czymś myśląc, aż podjął jakąś decyzję. Zwłaszcza tą o małżeństwie. Hanka to córka komornicy, najbiedniejszej klasy społecznej. Antek to syn rataja. Był również chłopem, ale powodziło się mu lepiej. Miłość jednak nie patrzy na status społeczny i młodzi postanawiają pobrać się pomimo, że zarówno matka Hanki jak i rodzice Antka nie zgadzali się początkowo na ten związek. Po ślubie młode małżeństwo postanowiło wyruszyć w poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi. I tak trafili do Naczachowa, do pustej wsi, przez którą przeszedł mór. To tutaj postanowili założyć rodzinę i walczyć o swoją pozycję w nowej społeczności. W tej historii podoba mi się wszystko. Małżeństwo, które gdy kłóci się to śpiewa do siebie, opis polskiej wsi, która totalnie różni się od dzisiejszej. Ciężka praca i radość z małych sukcesów, wiara w Boga ale również w boginki… to wszystko sprawia, że czuć klimat XIX wieku. Książka nie należy do grubasek, ale naprawdę posiada bardzo szczegółowy i nie nurzący opis życia w czasach innych niż dzisiaj. Lektura dostarczyła mi wielu emocji. Nie raz wzruszyła i nie jeden raz rozbawiła. Jeśli lubicie książki, które przybliżają nam życie ludzi sprzed 200 lat to „Saga o ludziach ziemi. Wpatrzeni w niebo”, jest właśnie dla Was.