Gdybyście mogli porozmawiać z kimś kogo podziwiacie kom byłaby ta osoba? Najnowsza powieść Pani Agnieszki Jeź ma nie tylko piękną klimatyczną okładkę, lecz także urzekające wnętrze. "Dorosłego człowieka powinno zajmować coś innego. Wie Pani co? Miłość, proszę Pani." Uwielbiam książki w których autorowi udaje się zabrać czytelnika w podróż, a gdy dodać do tego mocne kobiece postaci jest doprawdy idealnie. Dwie kobiety, dwa skrajnie różne światy. Irenę Krzywicką i Teresę Kulebiankę dzieliło dosłownie wszystko. Podczas , gdy pierwszej udało się odnieść sukces i poukładać życie wedle swych planów, Teresa walczy o wyrwanie się ze szponów biedy wszystkimi dostępnymi jej sposobami. Obie panie nie są wolne od problemów, a jednak nigdy się nie poddały i to również sprawia, że fabuła staje się dużo bardziej interesująca. Historia jest opowiadana naprzemiennie z perspektywy obu głównych bohaterek, co pozwala lepiej je zrozumieć. Na uwagę zasługuje ponadto epoka w której została osadzona akcja książki- jest to okres dwudziestolecia międzywojennego - czas rozwoju sztuki i literatury, przepychu i skrajnego ubóstwa. Jednym słowem-dominują kontrasty. Słynne kawiarnie, przedstawienia teatralne a przy tym postaci które żyły naprawdę, przede wszystkim Tadeusz Boy-Żeleński. Szybko wciągnęłam się w tę opowieść w głębi duszy kibicując zarówno Irenie jak i Teresie. Autorka w sposób niezwykle realistyczny kreśliła portrety psychologiczne nadając im głębię. Jednocześnie zaś im dalej, im więcej przeczytanych rozdziałów tym było bardziej intrygująco, emocje zaś wrzały wyzierając z każdej strony i sprawiając, że całość przerosła moje oczekiwania. Jak to się często zdarza los bywa przewrotny i to co zesłał trzeba będzie stracić .. Czy w tym wszystkim jest miejsce na miłość i szczęśliwe zakończenia? Nie zdradzę szczegółów by nie odzierać całości z magii.. Musicie przekonać się sami i uwierzyć mi na słowo - naprawdę warto się skusić na tę literacką perełkę. ❤️

„Miłość proszę pani” to jedna z lepszych książek jakie ostatnio miałam okazję przeczytać. Przedstawia ona ogrom problemów, z jakimi musiały zmierzyć się kobiety w okresie międzywojennym. „Miłość proszę pani” to książka, opisująca los dwóch kobiet. Jedną z nich jest Irena. Osoba, która pochodzi z zamożnej rodziny. Wychodzi za mąż za Jurka, a ich małżeństwo jest dość ekscentryczne. Z podroży poślubnej wrócili wzbogaceni nie tylko o nowe doświadczenia i wrażenia, ale również wzbogaceni o jedną osobę. Kobieta zaszła w ciąże. Czy była gotowa na dziecka? Nie bardzo. Czy mieli pieniądze by utrzymać się? Również nie bardzo. Irena nie pracowała, a Jerzy był studentem prawa. Ich stan był jednak chwilowy. Druga osobą jest Teresa, która pochodziła z niższej klasy społecznej. Często chodziła głodna i zmęczona. Ojciec zostawił jej matkę i odtąd musiały same o siebie zadbać. A jak wiadomo o pracę dla kobiet w tamtym okresie nie było łatwo. Kiedy się spotykają, Irena miała wszystko męża, kochanka, dzieci, wykształcenie i dobrobyt. Teresa była na samym dole. Brakowało jej wszystkiego. Pracy i pieniędzy, ale również miłości i szczęścia. Miała dwa marzenia. Pierwsze – chciała wyrwać się z swojej szarej codzienności i zacząć żyć na własny rachunek. Drugie – chciała by ktoś się o nią zatroszczył. Książka w pełni oddaje klimat dwudziestolecia międzywojennego. Ukazuje różnice społeczne oraz wielkie zmiany jakie zachodziły w tym okresie. Był to czas wielkich oczekiwań, ale również rozczarowań. W powieści spotykają się dwa światy. Jeden to świat Ireny Krzywickiej. Osoby, która faktycznie żyła. Drugi świat, to świat fikcji, z którego pochodzi Teresa. Jest tutaj świat znanych kawiarni i restauracji. Świat premier teatraliach i wakacji w Zakopanem. Mniej pogodna strona tamtego okresu to świat Teresy. Jest ona symbolem biedy i smutku. Zastosowanie takie połączenia oddaje w pełni to jak żyli kiedyś ludzie. Książka wciągnęła mnie od pierwszych stron. Bardzo byłam ciekawa czy los obu pań odmieni się. Bowiem nic nie trwa wiecznie. Ani szczęście ani złe dni. Powieść dostarcza wielu emocji. Obie bohaterki są świetnie wykreowane i na pewno nie zapomnę o nich przez dłuższy czas. Irena, chociaż korzystała z życia w sposób odważny wzbudzała we mnie pomimo wszystko miłe uczcie. Natomiast Teresa została moją ulubienicą. Byłą młoda dziewczyną, wchodzącą w dorosłe życie. Starała się poprawić swój los i dożyła do realizacji swoich marzeń. Była również wspaniałą przyjaciółką. Lekkie pióro autorki, wspaniały klimat okresu międzywojennego, barwne postacie oraz sporą dawka emocji. To wszystko sprawia, że czas spędzony z „Miłość proszę pani” jest idealną lekturą.