Na powieść Italo Calvino składa się dziewięć rozdziałów, z których każdy rozpoczyna się i kończy dialogiem pomiędzy Marco Polo a cesarzem Kubłaj-chanem (wnukiem Czyngis-chana), który wypytuje podróżnika o miasta z jego ogromnego imperium. W sumie na czytelnika czeka tu krótki, ale dość treściwy opis pięćdziesięciu pięciu miast, z których każde ma żeńskie imię pochodzenia klasycznego i których próżno szukać na mapach (zrodziły się one bowiem w umyśle MP). Sam zarys treści jasno pokazuje, że Niewidzialne miasta to dość nietypowa powieść jednego z bardziej nietypowych włoskich pisarzy XX wieku. Nie jest to bowiem ani pozycja stricte historyczna, ani podróżniczo-geograficzna, jednocześnie wykorzystując elementy tych gatunków. Dodatkowo zostało to połączone z prawdziwymi reportażami z podróży po imperium Dalekiego Wschodu, jaką odbył Marco Polo. Rzeczywistość miesza się więc tu z fikcją, tworząc ciekawą i dość angażującą treść. Najmocniejszą stroną publikacji są zdecydowanie ciekawie zaprezentowane wspomniane miasta. Każde z nich zostało przedstawione zupełnie inaczej, odzwierciedlając stan ducha autora w chwili, gdy je opisywał. Opisy te, choć są w miarę szczegółowe, tak naprawdę stanowią jedynie pretekst do pobudzenia wyobraźni czytelnika. Każde słowo jest tu bowiem idealnie dobrane, aby dzięki niemu odbiorca mógł we własnym umyśle zwizualizować sobie odwiedzane miejsce. Jeśli to jeszcze dla kogoś mało to opisy te pełne są metafor, różnorakich stereotypów czy filozoficznych nawiązań. Cała treść staje się więc fantazyjno alegorycznym obrazem złożonego świata, co ma wymusić na odbiorcy pewną dozę refleksji....