Opisania historii rodu Borgiów podjął się Christopher Hibbert. Brytyjski pisarz mający w swoim dorobku kilka wartych uwagi publikacji książkowych, który określany był mianem jednego z najwybitniejszych historyków swoich czasów (1924-2008). Sporą część swojej zawodowej kariery poświęcił on na badanie włoskich rodów mających ogromny wpływ nie tylko na tamtejsze państwo, ale również cały kontynent. Śmiało, można więc napisać, że jest to zdecydowanie odpowiedni człowiek do zaprezentowania tytułowego zagadnienia. Centralną część powieści stanowi oczywiście ród Borgiów. Jeżeli jednak chce się go dobrze zrozumieć, trzeba poznać realia ich życia. W tym celu autor swoje dzieło rozpoczyna od dość złożonego, ale łatwo przyswajalnego obrazu renesansu z naciskiem na Rzym i dziejące się w nim różne wydarzenia. Miasto to zdecydowanie pozbawione jest należytego mu blasku. Pełne jest ono wszechobecnej korupcji, postępującej moralnej zgnilizny i ludzkiej bezwzględności. W takich warunkach potrafią przetrwać tylko najsilniejsi i najbardziej zdeterminowani. Taką właśnie osobą jest Rodrigo Borgia. Jego losy w książce opisane są od momentu, kiedy zasiadał on już na kardynalskim stołku (niestety wcześniejsze lata są bardzo szczątkowo opisane). Piastowane stanowisko pozwala mu nie tylko na ciągłe powiększanie majątku, ale przede wszystkim dążenie do objęcia tronu Piotrowego (co wiąże się z poszukiwaniem sojuszników – przekupywaniem kardynałów). Dość szybko (moim zdaniem trochę za szybko) autor przechodzi do wyboru Rodrigo na papieża (Aleksander VI). Od tego momentu publikacja zaczyna skupiać całą uwagę na jego dążeniach nie tylko do utrzymania władzy, ale również jej poszerzeniu. Oznacza to tworzenie sojuszy, obsadzanie ważnych stanowisk zależnymi od siebie osobami czy bezwzględną walkę z wrogami. Przeskakujemy tu pomiędzy kolejnymi ważnymi wydarzeniami, politycznymi mariażami, spiskami, przekupstwami czy zbrodniami. Informacji czysto historycznych jest sporo, ale zostały one podane w naprawdę prostej i łatwo przyswajalnej (przez każdego) formie. Publikacja nie skupia się tylko i wyłącznie na Borgiach, ale na jej łamach pojawiają się również inne bardzo ważne dla epoki postacie ze świata polityki, sztuki, nauki. Fragmenty te są naprawdę bardzo ciekawe i szkoda, że autor nie poświęcił im trochę więcej uwagi. Trochę za dużo miejsca poświęca on stronie politycznej, inne aspekty (np. liczne mecenaty papieża) traktując jako rodzaj wzmianki. Kolejną drobną łyżeczką dziegciu jest brak konkretnych informacji o kolejnych pokoleniach rodu (dzieciach Aleksandra) i tym, co się z nimi działo....