„Opowieść sióstr” to drugi tom „Porzuconej córki”. Opowiada ona o skomplikowanej relacji pomiędzy dwoma siostrami. Chociaż są siostrami są bardzo różne. Jedna jest oazą spokoju. Ma męża i dobrą pracę. Druga jest bardziej buntownicza i nie może znaleźć sobie miejsca. Ciągle szuka wrażeń. To co ich łączy poza więziami krwi, to dobrostanie bez matki, trauma z dzieciństwa i życie w biedzie. Podobnie jak w poprzedniej powieści autorka buduje atmosferę napięcia i niepokoju. Jest wręcz duszno i ciężko. Siostry zmagają się ze swoją przeszłością, która nie była łatwa. Pełno tutaj rozczarowań, goryczy, tajemnic, bólu i cierpienia. Ale wśród tylu negatywnych uczuć, czytelnik będzie czuł również nadzieję. A wszystko ro zawarte na 232 stronach. Książki Donatella Di Pietrantonio, charakteryzują się małą obojętność jeśli chodzi o ilość stron, ale na nich znajduje się prawdziwa karuzela emocji. Adriana i Arminuta to dwie siostry, które wychowały się w domu, w którym nie było miłości. Panowała tutaj przemoc i bieda. Po latach znowu spotykają się, ale czy będą umiały ze sobą rozmawiać? Książka porusza trudny temat i nie jest łatwa. Autorka skacze między teraźniejsza i przeszłością. Czasami urywa wątek a następnie do niego wraca. Na lekturze więc trzeba trochę bardziej skupić się. Dzięki takiemu stylowi, autorka na pewno świetnie oddała klimat zranionych dusz. Mogliśmy lepiej zrozumieć każdą z sióstr i dowiedzieć się nie od razu, ale krok po kroku co się wydarzyło w przeszłości. W książce nie znajdziemy zaskakujących zwrotów akcji, nie mniej jednak wciąga ona od pierwszych stron, a uczucia które wywołuje powodują, że nie można o niej zapomnieć jeszcze przez długi czas. Polecam!

"Opowieść sióstr" jest drugą częścią z cyklu: "Porzucona córka" Donatelli Di Pietrantonio. Wzrusza i porusza tak samo jak pierwsza część. Dla lepszego jej zrozumienia zachęcam do poznania najpierw pierwszej części, czyli "Porzuconej córki". Dowiecie się z niej, jakie dzieciństwo miały obie siostry. Historię ukrytą na kartkach powieści "Opowieść sióstr" pochłonęłam w ciągu jednego dnia. Za wszelką cenę chciałam dowiedzieć się, jak poradzą sobie dziewczyny, które były wychowywane przez bardzo patologicznych rodziców. Miałam cichą nadzieję, że nie pójdą w ślady swoich rodziców. Arminuta jakoś radzi sobie w życiu. Ma męża, pracę i swoje własne cztery ściany. Gorzej jest z jej siostrą Adrianną. Ewidentnie dziewczyna sobie nie radzi i potrzebuje pomocy. Obie siostry nie widziały się od kilku lat. Pewnego razu do drzwi Arminuty puka jej siostra. Nie jest sama. Przyniosła ze sobą dziecko. Pytanie, czy to jest jej własne niemowlę? Czy komuś je ukradła? Nasza główna bohaterka w tej części również nie będzie miała lekko. Czeka ją mnóstwo problemów z własną siostrą oraz innymi członkami rodziny. W życiu prywatnym również nie będzie kolorowo. Jednak wychowanie ma ogromne znaczenie. Czy miłość sióstr jest silniejsza od wszystkich przeciwności losu? Czy w najgorszym momencie życia główna bohaterka stanie na wysokości zadania? Wydaje mi się, że najbardziej pokrzywdzoną osobą z całej tej historii jest Arminuta. Każdy z niej chce wycisnąć jak najwięcej dla siebie. Ona daje się wykorzystywać. Czy jest zadowolona ze swojego życia? Czy chciałaby coś zmienić? Ciekawa historia pokazująca trudne życiowe wybory. Odpowiada na pytanie: ile tak naprawdę jesteśmy w stanie z siebie dać innym? Ta powieść wywołuje łzy i zmusza do myślenia nad relacjami we własnej rodzinie. Niektóre przedstawione tutaj sceny sprawiły, że stawało mi serce. Mocno psychologiczna historia. Mam nadzieję, że za jakiś czas ponownie usłyszymy o Arminucie i jej rodzinie. Ps. Czy dla siostry lub brata bylibyście w stanie zrezygnować z własnej kariery?