Nie znam nikogo, kto nie znałby autorkę Charlotte Bronte i jej książki, takie jak „Dziwne losy Jane Eyre” Fantastyczna opowieść o …. W sumie wiecie sami, a jak jakimś cudem nie, to zapraszam na stronę wydawnictwa MG w celu zapoznania się z opisem. Mimo że słyszałam o autorce i jej książkach to dzisiejsza recenzja jest pierwszą, którą tutaj publikuje. Jestem fanką „Wichrowych wzgórz”, ale oglądałam film i bardzo chciałabym przeczytać książkę, bo zdaje sobie sprawę, że więcej w niej jest zawarte. Jeżeli jesteś fanem klimatu Bridgertonów, Wichrowych wzgórz to dzisiejsza recenzja jest dla ciebie. Zimna, deszczowa Anglia, która niesie ze sobą klimat iście tajemniczy, a w nim dziewczyna, która straciła obojga rodziców. Od tej pory losy Jane nie są usłane różami i tutaj zawsze zastanawiałam się, dlaczego nie mogła trafić w dobre ręce i rozwinąć opowieść na etapie dorosłości itp. Nasza bohaterka nie ma lekko pod skrzydłami ciotki i kilka razy chciałam sama wymierzyć sprawiedliwość, a już tym bardziej jej synowi, który nie był miły dla Jane. Książka, która nadaje się na wieczorne, deszczowe popołudnia, ponieważ jest taka melancholijna, która pokazuje niesprawiedliwość i brak empatii tamtych czasów (rozumiem, że mogą zdarzyć się wyjątki) Są sceny, które pokazują, że siła jest kobietą, a choćby te, że nasza bohaterka nie poddaje się i walczy o siebie, o wykształcenie o godne życie. Co przydarzy się pod skrzydłami Edwarda Rochestera tego nie zdradzę, ale wytrwałość może przynieść same korzyści. Czasem miałam wrażenie, że tamta epoka celebrowała takie chwilę jak tęsknota, wiara, posłuszeństwo innym, ale to moje zdanie i mogę się mylić. Z całego serca polecam i nie ukrywam, że te 607 stron nie zrazi młode pokolenie, a tym bardziej młode kobietki. Na pewno wrócę jeszcze kiedyś do tej pozycji.