Halie Monet mieszka w Anglii z babcią i z matką. Nie ma za bardzo dalszej rodziny, co staje się problemem, kiedy kobiety giną w wypadku samochodowym. Przed dziewczyną pojawia się wizja sierocińca. Jednak gdzieś w świecie miała przecież ojca. I właśnie w tym momencie ujawnia się on, a właściwie bardziej jego rodzina. Okazuje się bowiem, że Halie ma braci, a najstarszy z nich przejmuje nad nią opiekę prawną. Nastolatka musi zostawić swoje dotychczasowe życie, przyjaciół, szkołę i przeprowadzić się do ich rezydencji w Ameryce. Tu nie tylko zderza się z ruchem prawostronnym, prawem do posiadania broni czy akcentem, ale i dość rygorystycznymi zasadami domu oraz oschłym przyjęciem ze strony jego mieszkańców. Będziemy się przyglądać jej adaptacji w domu i nowej szkole, ale także nieco rozwikłamy tajemnice, jakie ukrywają zwłaszcza starsi jej bracia. Duże wrażenie zrobiła na mnie kreacja bohaterów. Każdy z braci ma swój charakter, nawet jeśli chodzi o bliźnięta. Łączy ich zamiłowanie do sportu, oczy, podejście do spraw rodzinnych i broni. Vince jest tym najstarszym i najspokojniejszym, ale zarazem najbardziej oschłym. Nie lubi się nawet przytulać. Will jest bardziej uczuciowy. Obydwoje dość rzadko opuszczają biznesowe skrzydło posiadłości. Shane i Tony to najmłodsze bliźnięta. Shane ćwiczy boks, jest też nieco bardziej po stronie Halie. Tony uwielbia gry komputerowe, rysowanie oraz izolowanie się od siostry. Dylan jest fanem siłowni. To najbardziej agresywny i wybuchowy z braci Monet. Przy nich kreacja Halie jest bardzo słaba. Dziewczyna jest pokazowo grzeczna, naiwna, wiecznie przestraszona i straumatyzowana. Rozumiem, że przechodzi wiele, ale nawet na 15-latkę zachowuje się bardzo dziecinnie. Nie mogę absolutnie jej każdemu polecać, bo to nie jest typ literatury, który lubię. Ja w książkach szukam jakiejś głębi, przemyśleń. A tu tego – ku radości mojej córki, nastolatki! – nie ma. Dla mnie była to jedynie poprawnie napisana mafijna (prawdopodobnie) obyczajówka, którą czyta się ekspresowo, ale zapomina równie szybko. Niemniej patrząc jak ona pochłania kolejne kartki, a jak zwykle muszę się namęczyć, by na jakąś lekturę ją namówić, to wiem, że warto właśnie podsunąć „Rodzinę Monet” jakiejś nastolatce do czytania. Więcej na: https://konfabula.pl/rodzina-monet-przebojowa-seria-dla-nastolatek/