Po dwóch pierwszych częściach („Pamiętnik diabła” i „Proces diabła”) przyszedł czas na trzecią odsłonę cyklu o Kubie Sobańskim „Spowiedź diabła”. Jak widzicie, idę za ciosem. Można powiedzieć, że po wcześniejszych spotkaniach z Kubą już wiem czego się spodziewać. A może wcale nie wiem. Może Adrian Bednarek mnie zaskoczy. Poznajemy dalsze losy Kuby Sobańskiego i powiązanych z nim kobiet, które bardziej lub mniej poznaliśmy w dwóch wcześniejszych częściach oraz jednej, która pojawia dopiero teraz. Sonia, bo o niej mowa stanie się dla Kuby katalizatorem i uczennicą. Kuba broni dziewczyny, oskarżonej o morderstwo brata. Bednarek serwuje nam kazirodczy związek Soni z bratem, gwałty, molestowanie. W sumie nie dziwi mnie, że zabiła. Nawet nie dziwi, że nie odczuwała żadnych wyrzutów sumienia. Może i była zwichnięta psychicznie (raczej na pewno była), bo jak miałaby nie być, po tym co ją spotkało. Nie wiem czy to zadziwiające, ale akurat Sonię Kuba wybrał na powiernika swoich sekretów. Można by spekulować, dlaczego ja? Może dlatego, że zobaczył w niej kogoś bardzo do siebie podobnego? A może był ku temu zupełnie inny powód? Być może tak mu ciążyło, że musiał dać upust i wyjawić swoją największą tajemnicę. Jednak nie dowiecie się ode mnie, w jaki sposób Sonia zareaguje na te rewelacje. Czy odwróci się od Kuby i ucieknie z krzykiem, czy też będzie nim zafascynowana? Bednarek tak, jak we wcześniejszych książkach ma prosty styl pisania, który nie przysparza problemów przy lekturze. Jednak ostrzegam, że nie brak w nim dosadności a nawet wulgarności. Opisy, które nam serwuje nie pozostawiają dużo miejsca wyobraźni i przedstawiają wszystko takie, jakie jest, więc nie zawsze będzie przyjemnie. Nie jestem czepialska i nie zamierzam oceniać kreacji bohaterów. Według mnie Bednarek radzi sobie w tej materii całkiem dobrze. Postaci są zbudowane interesująco, są wielobarwne i niemonotonne. Trzecia część. Czy najlepsza? Nie wiem. Każda jest dobra. Każda inna. Każda godna polecenia. Teraz czekam na czwartą. Z niecierpliwością.