„Moje paranoje” czyli debiut Łukasza Fronczaka to szczere słowa płynące z serca bez fałszu i obłudy, za które chylę czoła, bo prawdę mówiąc niewielu autorów się na to decyduje. Cudowne utwory liryczne, które urzekają i wciągają w świat, z którym wielu z nas się identyfikuje. Ta książka, to swojego rodzaju podróż przez największe lęki, pragnienia i myśli autora. Dzięki niej zrozumiemy uczucia kształtujące się na przestrzeni lat i być może w nas samych odnajdziemy, to, co do tej pory tak trudno było nazwać. Miłość, Ojczyzna, samotność i żal to tylko niektóre z motywów, z jakimi spotkacie się podczas lektury. „Moje paranoje” to także trudne pytania zadane we właściwym czasie, prowadzące do wewnętrznej podróży naszej duszy i sumienia. Przeczytanie tej książki było wielką przyjemnością i z całą pewnością polecam ją również wam. Po więcej o tej i innych książkach zapraszam na mojego bookstagrama. 👇 https://www.instagram.com/zaczytani_czasu_nie_licza/

Debiut literacki to zbiór myśli oraz wierszy o wszystkim, co otacza autora. Pisane z żalem i nostalgią, ale mimo wszystko tli się w autorze iskierka nadziei. To dla niego swoista terapia. Wiele osób doświadcza samotności, ale mogą mieć trudności z określeniem jej źródła. Czy pochodzi z wnętrza, czy z kiepskiego związku? Podmiot liryczny zmaga się z samotnością, brakuje mu tej właściwej osoby i nie chce żyć samotnie. „Potrzebujesz, żebyś wreszcie nie żył sam. Żeby mieć się do kogo przytulić, poczuć delikatność dłoni, ust, włosów, spojrzenia tak prosto w oczy”. Dwadzieścia lat to szmat czasu, a książka cienka. Może autor wybrał tylko te refleksje, które nadawałyby się do publikacji? Nie wiem, lecz mogłaby być nieco grubsza. Jak widzicie na zdjęciu, zaznaczyłam kilka fragmentów, przy których można podumać, wyciągnąć wnioski i lekcje. Choć czytało mi się przyjemnie, to miałam wrażenie, że panuje tu chaos. Przydałoby się pogrupowanie tematów o miłości, ojczyźnie, ludziach. Niemniej jednak bardzo polecam. „W dzisiejszych czasach, Gdy granice zanikają, Gdy wszyscy wokół Nasz kraj za nic mają, Jestem bardzo dumny Ze swojego pochodzenia, Choć krajobraz dookoła Dziś tak bardzo się zmienia...”. „Śliska jak wilgotna folia jest dziś intencja dobrego uczynku. Gdyby tak każdy z nas miał nos jak Pinokio, musielibyśmy go obcinać co dzień niczym zbyt długie firany. Obłuda towarzyszy ludziom na całym świecie. Jest jak klosz, który uniemożliwia rozbłysk radosnej i szczerej cząstki naszej osobowości”. „Całe życie opiera się na metodzie prób i błędów. Tylko ten, który próbuje, odkryje to, co mu przeznaczone i dotrze tam, gdzie chce...”.