Lobotomia to temat nie występujący w literaturze czy w filmie zbyt często. Zdarzają się czasem jakieś nawiązania, ale niewiele tego. Najwięcej chyba było w „Locie nad kukułczym gniazdem” Kena Keseya i odniesienia do zabiegu w „Wyspie skazańców” Denissa Lehane. Aż tu nagle pojawia się książka „Żona lobotomisty”. Nie mogłam sobie jej odmówić. Poznajemy Ruth Emeraldine, której brat po I wojnie światowej odebrał sobie życie. Misją Ruth staje się pomoc osobom cierpiącym na choroby psychiczne. Właśnie zaczyna się „złoty okres” dla medycyny. Nowatorską techniką leczenia chorób psychicznych, z którymi nie potrafiono sobie poradzić wcześniej, ma być lobotomia. Jednym z wyznawców tej terapii jest Robert Apter. Ruth wierzy w Roberta, a mało tego, zakochuje się w nim. Robert jednak zaczyna popadać w samozachwyt. Operuje swoich pacjentów zbyt lekką ręką, bezmyślnie. Niestety zaczyna to skutkować nie takimi rezultatami, o jakie chodziło. Jego następną pacjentką, a może ofiarą, ma być młoda matka, Margaret. Czy Ruth przestanie ignorować jawne nieprzestrzeganie zasad przez swojego męża? „Żona lobotomisty” to szokująca powieść, która została zainspirowana prawdziwym i niezbyt chlubnym rozdziałem w historii medycyny. To historia kobiety walczącej z przeciwnościami losu i przeolbrzymim ego swojego męża. Jak widać nie wszystkie nowinki – medyczne i nie tylko – są najlepszą drogą do sukcesu. Będą się mogli przekonać o tym ci z was, którzy sięgną po książkę Samanthy Greene Woodruff. Postać Ruth wykreowana została bardzo dobrze. Podoba mi się, że kobieta ma swoje zdanie. Niesamowite jest to jak głębokie więzi potrafi zbudować z osobami, które według niektórych zasługują na wykluczenie – chorymi psychicznie. Przez to odbiera się Ruth jako prawdziwą, a nie tylko stworzoną na kartach książki. To dobra książka, wciągająca na tyle, że nie ma się ochoty jej odkładać w trakcie lektury. Temat ogromnie interesujący, bo owiany mgiełką tajemnicy. Niby się o tym mówi, ale nigdy nie za wiele. „Żonę lobotomisty” polecam nie tylko jako ciekawostkę medyczną, choć uważam, że osoby które interesują się historią medycyny powinny ją przeczytać.

"Żona lobotomisty" to historia Ruth Emeraldine, która z pasją poświęca się pomocą chorym w szpitalu psychiatrycznym. Gdy na jej drodze staje charyzmatyczny lekarz - Robert Apter - zakochuje się ona w nim oraz fascynuje jego prekursorską metodą leczenia pacjentów lobotomią. Z upływem czasu jednak zaczyna mieć wątpliwości, na ile faktycznie jej mąż kieruje się dobrem pacjentów, a na ile megalomanią i usilnym podtrzymywaniem wiary w skuteczność kontrowersyjnej metody... To jedna z ciekawszych propozycji wśród powieści historycznych, jakie ostatnio miałam okazję przeczytać. Opowieść fabularnie jest porywająca i wciąga od samego początku czytelnika. Dodatkowo piękny język i wierne osadzenie w realiach historycznych sprawiają, że przenosimy się z tą książką w czasie. Nie mam może dużej wiedzy na temat psychiatrii, czy lobotomii, ale miałam poczucie, że ten szał na ów zabieg i jego konsekwencje są oddane prawidłowo, a przy tym porażająco, jeśli się uświadomi, że tak się faktycznie kiedyś "leczyło". Mocna postać głównej bohaterki wzbudziła moją sympatię. Ruth to silna inteligentna i niezależna kobieta, a przy tym szczerze oddane swojej misji, co mocno do mnie trafiało. Świetna, wciągająca opowieść! Polecam serdecznie! :)