„W życiu chodzi o to, aby zakochiwać się, szaleć na fali emocji, cierpieć i znów walić głową w mur, mieć motyle w brzuchu i pić wódkę o czwartej rano, bo znów nie wyszło”. Piotr C. to jest to jest marka. Poczucie humoru, sarkazm, ironia, „złote myśli” i to podejście do życia, jakby na jak haju, ale tak przerażająco realistycznie – bez lukrowania, pudrowania, nawijania makaronu na uszy, jest konkret, akcja i reakcja, nie ważne czy się komuś to podoba, czy nie. Gdy zaczęłam czytać „Roman(s)” Piotra C., pomyślałam, że czeka mnie kolejna dawka tego nieszablonowego stylu. Potem pomyślałam, że chyba Autor się nieco starzeje.. 😉 by dość szybko naprostować to błędne myślenie i dać się znów wpuścić w maliny. TO jest nieco inny Piotr C. jakiego do tej pory znałam, ale jednak wiąż tak samo bezpośredni, intrygujący, zaskakujący i zabawny. Poznajcie zatem Romana. To przystojny czterdziestolatek, zamożny, zdeklarowany singiel, prawnik w markowym garniturze, „szczur miejski” kochający „pływać w warszawskim ścieku”, podziwiać panoramę drapaczy chmur i wieść szybkie życie, „imperator miejskiego podrywu” porażony banalnością swojego gustu co do kobiet, do tego nałogowy pracoholik. I jak na przodownika pracy przystało Roman ma dużo zaległego urlopu i właśnie został na niego przymusowo wydelegowany przez lisice z działu HR. Niechętnie, ale zaplanował spędzić ten czas udręki na Jamajce. Jego plany pokrzyżował jednak wuj, który niespodziewanie postanowił umrzeć. Roman wylądował więc na styczniowym urlopie na zabitej dechami pomorskiej wsi, w starej leśniczówce na skraju puszczy.. Czy tu można poznać miłość swojego życia? A może to świetna miejscówka na przelotny romans bez zobowiązań? Czy facet który kocha cynizm, pogoń za sukcesem, samotność i łatwe kobiety, potrafi przestać kalkulować i cieszyć się chwilą.. I jak długo..? „Roman(s)” to historia romansu Romana. Pełna humoru, lekka powieść przy której można się nie tylko dobrze bawić, ale i uchwycić kilka życiowych prawd. Polecam.