Ronaldinho to bez cienia wątpliwości wielka gwiazda, która na stałe odcisnęła swoje piętno w historii piłki nożnej. Jego życie pełne było wzlotów i upadków. Te pierwsze mogą być ciągle dla wielu inspiracją, aby realizować swoje marzenia, te drugie zaś przestrogą przed podejmowaniem niewłaściwych decyzji. Od momentu zakończenia przez niego kariery minęło już trochę czasu. Nadal jednak jest to na tyle ciekawa postać, że regularnie pojawiają się poświęcone mu książki. Jedną z nich jest właśnie publikacja Ronaldinho: Czarodziej piłki nożnej. Książka wydana została w ramach serii „Wydarzyło się naprawdę”. Do tej pory w cyklu pojawiły się dwie inne pozycje poświęcone innym znanym piłkarzom (Virgil van Dijk / Kylian Mbappé). Pozycje jak zostało to już wspomniane, kierowane są raczej do młodego/nastoletniego czytelnika. Po tytuł oczywiście mogą sięgnąć również bardziej doświadczeni fani piłki kopanej, ale muszą się oni przygotować na pewne uproszczenia. Pod względem merytorycznym publikacji nie można niczego poważnego zarzucić. Autorzy w następujących po sobie rozdziałach prowadzą czytelnika przez kolejne etapy życia i kariery wiecznie uśmiechniętego piłkarza. Poznajemy więc szczegóły dotyczące jego dzieciństwa, pierwszych kroków stawianych na boisku, pierwszych sukcesów i porażek, wkroczenia w świat wielkiego futbolu, kończąc na niezbyt okazałej końcówce kariery i problemach z prawem. Obok czysto biograficznych informacji autorce udaje się również ukazać oblicze Ronaldinho jako uśmiechniętego wiecznego chłopca, który z wielkim optymizmem podchodzi do życia. Rozdziały są krótkie i dosyć zwięzłe. Wyklucza to niestety mocniejsze skupienie się na szczegółach ciekawych momentów życia/kariery „czarodzieja boiska” czy pojawieniu się w książce większej ilości ciekawostek. Treść jest więc w sam raz przygotowana dla kogoś, kto nie zna tego piłkarza. Pewnym problemem (szczególnie z perspektywy starszego czytelnika) będzie również styl publikacji. Książka została napisana bardzo prostym językiem, raczej kierowanym do grona „młodszej” młodzieży. Na dodatek w kilku fragmentach autorka prezentuje treść jak na mój gust w sposób za bardzo „łopatologiczny”.