Po licznych bojach na Arrakis, Paul Atryda ze zwykłego członka fremeńskiej społeczności przeistacza się nie tyle w samego proroka czy wybitnego wojownika, ale również we władcę całego Imperium. Zaczyna zdawać sobie sprawę z nieuniknioności swoich wizji, które pokazały mu skutki świętej wojny w jego imieniu. Już nie chłopiec, a mężczyzna, zaczyna kwestionować swoje miejsce i racje, a także cenę, którą zapłacił on i jego bliscy za stanięcie na podium wszechświata. W Mesjaszu Diuny szczególnie podobała mi się, w jaki sposób Paul odnosił się do niemal nieograniczonej władzy, jaką sprawował. Jego dylematy moralne znacznie pogłębiły się względem jego początków jako młodego lidera. Dodatkowo Herbert pokazuje nam wpływ wizji przyszłości na życie teraźniejsze i jak łatwo ulegać ich wpływom. Poddaje wątpliwości wolność człowieka, jego miejsce w społeczeństwie i to jak władza potrafi gubić nawet tych, którzy dążą do pokoju na świecie. Po raz kolejny pisarz przedstawia religię jako narzędzie wpływu. Jeszcze wyraźniej zwraca uwagę na negatywne skutki kultu Muad-Diba (Paula), który w oczach innych nie jest dowódcą, a bogiem chodzącym w ludzkiej skórze. Pokazuje, jak trudno uwolnić społeczeństwo od chęci wyznawania wygodnych wartości i tym samym stawania się narzędziem manipulacji. Tutaj również podziwiamy złożoność polityki zaproponowaną przez Herberta. Pojawiają się szczegółowo opisane strony spisku, a w nich rola małżonki Paula, księżnej Irulany, Gildii Kosmicznej czy jego siostry Alii. Eksploruje także postawę miłości jego życia – Chani. Postacie drugoplanowe naprawdę wzmacniają fabułę i mogę powiedzieć, że wzbudziły moje zaangażowanie nie mniej niż sam bohater...