Wyobraźcie sobie, że książki z serii „Powieść o czasach ostatecznych” uprawiały seks z „Opowieścią podręcznej”, „Dzień prawdy” to właśnie ich dziecko. Tak o tej książce, wydanej pięć lat po poprzedniej powieści mówił w jednym z wywiadów Chuck Palahniuk. I taka jest też o niej prawda, ale przecież Palahniuk nie jest pisarzem, który rzuca słowa na wiatr. Jeśli coś obiecuje, obietnic dotrzymuje i dotrzymał tym razem. Jednocześnie miał to być swoisty powrót do czasów „Fight Clubu”, jego najwybitniejszego działa i chociaż może „Dzień prawdy” daleki jest od niego poziomem – ostatnim jego arcydziełem był genialny „Rant” – nie zmienia to jednak faktu, że mamy tu do czynienia z iście rewelacyjną opowieścią. Opowieścią głęboką, poruszającą, mocną, obowiązkowo kontrowersyjną i obrazoburczą, ale pamiętajmy, że estetyka szoku jest dla autora jedynie nośnikiem głębszej treści i wyższych wartości, wywołującym w nas emocje pozwalające bardziej pochylić się i zastanowić nad tym, co przeczytaliśmy. A w tym przypadku, jak zawsze, jest nad czym się pochylić.