Czekam na ciąg dalszy!

Łatwiej im wybaczać drobne potknięcia, łatwiej celebrować i doceniać drobne zwycięstwa. Komiksowi „Nawet nas tu nie ma” nie trzeba nic wybaczać. (No dobra, kreska mnie zupełnie, ale to zupełnie nie zachwyciła. Jest poprawna, nieciekawa, ale absolutnie służąca storytellingowi i dobrze prowadzącą historię) Oto chłopięcie zostaje wysłane na trzy lata do pracy w kolonii na Marsie. Wita go tam nieznośna rutyna, podłe jedzenie, brak rozrywek. No, jedna rozrywka: możliwość podłączenia się do sieci i spotkania się - z kimkolwiek, gdziekolwiek. Pojawia się (na całe szczęście!) - dziewczyna, która naszego protagonistę zaczyna totalnie absorbować, z początku z jednej prostej przyczyny - PODOBA JEJ SIĘ TAM, prawdopodobnie jako pierwszej rozumnej istocie w historii kolonizacji. Z braku okazji do dłuższych interakcji w świecie rzeczywistym, nasz duet zaczyna spotykać się w sieci. I dalej dzieją się rzeczy. W komiksie mamy dużo tekstu, ale ku mojemu zdumieniu - działa to wyłącznie na jego korzyść. Styl pisania jest tu skrajnie przyjemny, naturalny, ludzki i wciągający. Wielowymiarowy kontekst science fiction jest sam w sobie ciekawy, ale drugim wymiarem jest arcyciekawa i mocno angażująca sytuacja międzyludzka. W ramach wisienki na torcie, rykoszetem pojawiają się tu też echa fobii społecznej, analizowanie każdego swojego ruchu, paniczny strach przed ciągłym byciem ocenianym i przed zmianami - temat mi bardzo bliski, toteż tym mocniej doceniłem. Pierwszy tom (z trzech) mnie absolutnie zadowolił i z czystym sumieniem polecam.