Mamy tutaj do czynienia z drugą częścią cyklu, w której to wesoła bohaterka Bella Fisher idzie przez nastoletnie życie z szerokim uśmiechem zadowolenia na twarzy, który pozwala jej radzić sobie z codziennymi problemami dorastania. Pomimo tego, że jest to kontynuacja serii, nie ma żadnej przeszkody, aby po tytuł sięgnął ktoś, kto nie miał okazji poznać pierwszej części. Całość została napisana w taki sposób, że nie odczuwa się tutaj w żadnym stopniu fabularnego dyskomfortu. Treść powieści skupia się na nastoletnim życiu bohaterki i jej problemach. Większość z nich jest dość przyziemna (przyjaźń, miłość, kłopoty w domu, nauka, pieniądze itp.), niektóre z nich mogą dodatkowo czytelnikowi wydawać się mocno trywialne czy wręcz szalone. Fabularnie można więc uznać książkę za lekką i łatwą w odbiorze, chociaż niekoniecznie porywającą. Wszystko to będzie jednak zależnie od danego czytelnika. Ktoś w wieku głównej bohaterki zupełnie inaczej będzie patrzył na jej „problemy” i dużo lepiej będzie akceptował obecny tutaj humor. Na twarzach bardziej wymagających odbiorców może pojawić się jednak grymas niezadowolenia związany ze zbyt dużą „prostotą” treści. Lekki klimat dzieła przejawia się również w języku zastosowanym przez autorkę. Jeśli więc kogoś drażnią skróty, slangowe określenia czy nadużywanie wielkich liter, to zdecydowanie nie jest to pozycja dla niego. Dla młodzieży będzie to jednak styl wręcz idealny i nie powinni mieć oni najmniejszego problemu ze zrozumieniem treści, mało tego całość powinni pochłaniać w błyskawicznym wręcz tempie. Biorąc pod uwagę specyfikę historii i styl, w jakim została ona przygotowana, trudno kolejny raz nie powtórzyć stwierdzenia, że jest to pozycja tylko dla kogoś, kto lubi literaturę młodzieżową. Tylko ktoś taki będzie potrafił docenić Jeszcze większy przypał i dobrze się przy książce bawić. Cała reszta zdecydowanie powinna poszukać czego innego.