Czy człowiek jest w stanie odnaleźć w sobie nienawiść tak niewyobrażalnie dużą i uwolnić ją dopiero po wielu latach? Przemoc w szkole to zdecydowanie trudny temat i myślę Czechowicz, jako nauczyciel, odwalił na tej płaszczyźnie kawał dobrej roboty. „Gorsza” to kolejna książka w dorobku pisarza, jednak to moje pierwsze spotkanie z jego piórem. Zdecydowanie polecam miłośnikom thrillerów, aczkolwiek przestrzegam że na kartach powieści nie znajdziemy hektolitrów krwi. Tutaj główne skrzypce odgrywa to, co pozostawia blizny na psychice, a nie ciele. Trzy uwięzione kobiety mają jedynie dwanaście godzin aby wziąć odpowiedzialność za czyny, których dopuściły się przed laty. Magda prowadzi spokojne życie, mieszka w przytulnym domku i zajmuje się tym co lubi- jest kierowcą autobusu miejskiego. Niespodziewane spotkania po latach z osobami, których miała nadzieję już nigdy nie zobaczyć sprawiają że dawne rany znowu zaczynają krwawić. Książka Jarosława Czechowicza nie zaskakuje. My, jako czytelnicy już od pierwszych stron doskonale wiemy kto stoi za uwięzieniem owych kobiet. Nie znajdziemy tu nagłych zwrotów akcji i nie poczujemy na karku gorącego powietrza. Niepokój który unosi się w powietrzu przez całą książkę, to nie niepokój wywołany paraliżującym lękiem, podkolorowany dantejskimi scenami. To niepokój wytworzony przez obraz psychologiczny postaci, który jest idealnie dopracowany. Wszystko znajduje ujście w emocjach. Niemal połowa dzieci w Polsce doświadczyła przemocy fizycznej lub dręczenia w szkole. I to że pisze o tym nauczyciel świadczy o tym, że ten problem wciąż jest aktualny i nie należy go lekceważyć. Książka zmusza do zastanowienia się nad pewnymi kwestiami, spojrzenia na sprawę z wielu perspektyw. Lecz zanim przejdziemy do meritum w książce, musimy przedrzeć się przez gąszcz opisów tras komunikacji miejskiej którymi na co dzień kursuje Magda- ta część sprawiała, że momentami opuszczałam parę kolejnych linijek tekstu. Główna bohaterka chwilami mnie irytowała. Jej (i jej przyjaciela Grubego) tok myślenia niekiedy przypominał myślenie dwunastolatki, a nie dorosłej kobiety. Nie jestem pewna czy to styl bycia bohaterów, czy celowy zabieg mający uwypuklić krzywdy psychiczne? Mam mieszane uczucia wobec tej książki – z jednej strony bardzo wprawnie i szczegółowo porusza ważny temat, a z drugiej fabuła raczej nie zaskakuje. Dla mnie, osoby lubiącej trzymające w akcji thrillery, zdecydowanie na nie. Oceńcie sami.