Giorgio Rayzacher
„Legenda o nerwowym człowieku", Nowa Proza
Robert Pienkowski – miesięcznik SUKCES listopad 2007 r.

Giorgio Rayzachera, kosmopolitę, pisarza. Podróznika i filmowca, zawsze pociągały mroczne odchłanie ludzkiej duszy i dziwne historie balansujące na pograniczu rzeczywistości. W swojej trzeciej książce głównym bohaterem uczynił Bradis- człowieka, który wraca po latach w rodzinne strony, aby rozliczyć się z własną przeszłością i poznać głęboko ukrytą prawdę o samym sobie. Bradis ma już dość życia, dręczą go koszmary dzieciństwa, wciąż na nowo odzywające w jego głowie. Zmęczony jest swoimi podłościami, których na koncie ma aż nadto, egoizmem, który zaważył na całym jego losie, i poczuciem wyższości, które nie pozwala mu spokojnie żyć. Pisze więc pożegnalny list dzięki któremu czytelnik odkrywa powoli historię tego człowieka. Bradis chce, by preludium jego śmierci było takie, jak całe jego zycie- pełne pogardy dla innych, swoimi słowami rani więc wszystkich, z którymi kiedykolwiek się zetknął. Wyjątek czyni dla jedynej miłości swojego życia, kobiety, której szukał w każdej z kochanek, lecz nigdy nie odnalazł. Stworzony przez Rayzachera świat chwilami jest piękny, jednak częściej odrażający, nie pozbawiony mimo to niezwykłej realności i na swój sposób pociągający czytelnika dzięki swojej odmienności.

Mieli racje czytelnicy poprzedniej ksiązki Rayzacher'a "DRESZCZE". AUTOR ZASŁUGUJE NA NOBLA!

Przeczytałam „Legendę o nerwowym człowieku” w 2 dni, gdybym miała więcej czasu pewnie przeczytałabym ją w kilka godzin. Bo tę książkę czyta się jednym tchem, podobnie jak „Dreszcze” czy „Księżniczkę z Lyonu”.
Czytając nasunęły mi się różne skojarzenia.
Wg mnie „Legenda o nerwowym człowieku” to historia pewnej rodziny, właściwie nieważne jak ona się nazywa, nieważne gdzie mieszka. Domyślamy się, że akcja rozgrywa się w Polsce ale nigdzie nie jest to bezpośrednio stwierdzone. Nieważny jest również czas, bo chociaż akcja dzieje się po II wojnie światowej nie ma to żadnego wpływu na wydarzenia. Równie dobrze mogłoby się to dziać wczoraj…
Jest to opowieść o nieszczęśliwym dziecku, od poczęcia niekochanym i odrzuconym przez ojca, wyczuwającym jego niechęć, będącym intruzem, który wszedł między dwoje zakochanych w sobie ludzi. Bradis jest zazdrosny o matkę, w jego pojęciu ojciec jest zagrożeniem, kimś, kto odbiera mu część miłości matki.
Jako dorosły człowiek Bradis nie ma szans na bycie „normalnym”, część genów, które odziedziczył po ojcu-mordercy, napastowanie przez nianię, złe skojarzenia z seksem, wywołane podglądaniem rodziców a także Lidii, lesbijskiej miłości matki, wszystko to sprawia, że mały chłopiec staje się swego rodzaju potworem nie umiejącym kochać ani dawać miłości. Moim zdaniem powinna to być „legenda o nieszczęśliwym” człowieku, który tak naprawdę nie ma wyboru, musi być takim, jakim ukształtowały go okoliczności i geny.
Książka miejscami bywa okrutna, choć w zasadzie nie wywołała na mnie pesymistycznego wrażenia, koniec odebrałam optymistycznie: każde opisane zło i wynaturzenie w ten czy inny sposób zostanie ukarane

Bzdura, bzdura i jeszcze raz bzdura. Jaki nobel???? Stek bzdur nie trzymających się niczego sensownego i tyle. Pozytywne komentarze wystawiane przez znajomych na wyraźne a wręcz nachalne błagania pana pseudo autora. Wiem co mówię bo bo znam sytuację. Szkoda czasu na ten badziew.