"Piasek i popiół. Składniki szkła. Piękno stworzone z niczego. Babbo zawsze ogromnie to podziwiał, a ona nigdy tego nie rozumiała. Z piasku i popiołu, odrodzenie. Z piasku i popiołu, nowe życie." „Z piasku i popiołu” to historia, która cię zmieni. Tyle śmierci, zawodu i żalu, niebezpieczeństwa, intrygi i napięcia, tyle dylematów moralnych i osobistego kryzysu wiary, tyle poświęcenia, tyle tęsknoty. Czytanie tej historii było bolesne na wiele sposobów, bardzo intensywne i czasami wyczerpujące emocjonalnie. Jest w niej romans i ten romans jest piękny, ale w tej historii nie jest on najważniejszy. Co najważniejsze: cieszę się, że nie jest, bo byłaby to typowa książka antyklerykalna. A dzięki temu, że miłość między kobietą a księdzem jest ukazana jako coś więcej niż pożądanie, skupia się na uczuciach, o wiele łatwiej zobaczyć w bohaterach prawdziwych ludzi. To miłość która przezwycięża wszystko. Tak, nigdy nie lekceważ potęgi miłości, wiary, nadziei, przebaczenia i odkupienia! Moim zdaniem jest to jedna z tych książek, które może nie tyle trzeba, co warto przeczytać. Dowiedziałam się z niej wielu szczegółów historycznych, których nie byłam świadoma, bo frontowi włoskiemu na lekcjach historii nie przeznacza się za wiele czasu. Nam bliższe są raczej wątki frontu wschodniego. Ale jest to także książka, która bada ducha ludzkiego w obliczu niezgłębionych przeciwności. Chodzi o zachowanie własnego systemu wartości, a jednocześnie uznawanie i akceptowanie cudzych przekonań, bezwarunkowe kochanie ich za to, kim i czym są. Więcej na: https://konfabula.pl/z-piasku-i-popiolu-amy-harmon/