Książka piękna, która wzruszy niejednego. Książka, która pokazuje siłę kobiet, które są bardzo często niedoceniane. Szczególnie w męskim świecie. Ale warto zdać sobie sprawę, że kobiety są silniejsze niż niejeden mężczyzna i potrafią znieść o wiele więcej... „Emocje rosły, niczym pożar stopniowo pochłaniający kolejne partie budynku." Cassie od najmłodszych lat była wojowniczką, która walczy nie tylko o swój każdy kolejny dzień, ale również życie innych. Jest strażaczką, która nie boi się niczego. Ktoś może pomyśleć, kobieta strażakiem ? Przecież to zawód niebezpieczny, narażony na wielkie ryzyko i ciągłą walkę. Jednak Cassie nie jest byle jakim strażakiem, jest najlepsza w tym, co robi i zdobywa wyróżnienia, jednak jeden wieczór zmienia wszystko i przekreśla jej karierę. „Życie w służbie pożarniczej jest równoznaczne z brakiem słabości. Trzeba być twardym, silnym i odważnym." Tych cech zdecydowanie Cassie nie brakuje, ale jedno spotkanie z duchem przeszłości przekreśla wszystko. Musi zostawić wszystko to, na co pracowała i wyjechać. Wyjechać do matki, którą ją zostawiła, a teraz sama potrzebuje jej pomocy. Czy Cassie zdoła znieść wszystkie te nagle zmiany, jak poradzi sobie z nowymi kolegami z pracy, którzy nie są przychylnie do niej nastawieni ? „Jedno zdarzenie i wszystko się zmienia. Niektórzy nie potrafią już się potem pozbierać." Początki nie są łatwe, a dla Cassie to zdecydowanie hardcorowy początek. Czuje, że nikt jej nie chce, ale musi pokazać na co ja stać. Obok niej pojawia się początkujący strażak - Owen, który jako jedyny jest skory do pomocy i nie traktuje jej inaczej. Czy początek tej znajomości dla zamkniętej w swojej skorupie Cassie, coś zmieni ? Czy Cassie w końcu da szanse, aby ktoś się do niej zbliżył ? Ten tytuł jest zdecydowanie piękna historia, która wzruszy niejednego. Tu poznamy smak kiełkującej miłości, zranienia, rozdrapanych ran z przeszłości, którym ciężko się zagoić. Przebaczenia, które nie przychodzi nikomu od tak. Trzeba wiele zrozumienia i odwagi, aby wybaczyć komuś, kto nas zranił. Jest to historia, która pokazuje, że życie nie jest tylko i wyłącznie kolorowe, ma swoje mroczne strony, które są skryte głęboko w nas i nie chcemy do nich wracać ponowienie. Jednak jest taki moment, który powoduje, że jednak musimy wziąć byka za robi i stawić mu czoła. Stawić czoła wszystkiemu, co nas spotkało, wybaczyć i iść do przodu. Bo życie przeszłością nie jest nic warte. Uważam, że każdy czytelnik w tej lekturze znajdzie coś dla siebie. Można wyciągnąć wiele wniosków i zdecydowanie przemyśleć wiele spraw i przeanalizować wiele poglądów na świat. Nie warto skreślać człowieka na początku, może warto dać mu szansę ? Polecam, bo już dawno nie miałam w rękach tak pouczającej, mądrej i przepięknej historii, która poznaje prawdziwe życie, które nie jest w tylko usłane różami, pomiędzy płatkami róż znajdują się kolce, które nas ranią. Ale w róży jest przewaga płatków a nie kolców, prawda ?

"Owszem, na świecie jest mnóstwo niewyobrażalnego cierpienia. Ale nie będzie dobrze, jeśli z tego powodu nie pozwolimy sobie na nadzieję, miłość, odczuwanie rozkoszy. Przeciwnie, należy cieszyć się każdą drogocenną sekundą tych uczuć, kiedy na nas spłyną". Cassie pracuje w Straży Pożarnej, jest również instruktorką samoobrony, wolontariuszką, przygotowuje się do maratonu oraz pomaga tacie rozbudować dom. Poznajemy ją w momencie, gdy ma odebrać nagrodę za swoje bohaterstwo. I wszystko by poszło gładko, gdyby nie to, że statuetkę ma jej wręczyć koszmar z przeszłości. I to dosłownie. Po "drobnym" incydencie na gali, gdzie rolę główną grała drewniana nagroda oraz gęba pewnego radnego, Cassie przenosi się na wybrzeże, by odbudować swoją karierę oraz zająć się, choć niechętnie, swoją mamą, która opuściła ją, gdy Cassie miała 16 lat. Czy nasza bohaterka ułoży sobie życie na nowo? To książka o przebaczaniu - przede wszystkim sobie. Autorka mocno się na tym skupiła i trafiło to do mnie w dużym stopniu. Choć na początku traktowałam ją niezwykle lekko, jednak ostatnie 200 stron to emocjonalny rollercoaster. Byłam wściekła, zirytowana, wzruszona i poruszona. Pełna gama uczuć. Autorka świetnie przedstawiła przemianę Cassie i na tym skupiłam się najbardziej. Wychodziła ze swojej skorupy, zaczynała naprawdę żyć. Trochę mnie irytowała postać Owena. Pisarka wykreowała go na strasznego mięczaka. Myślałam, że chusteczki, które do książki dołączyło wydawnictwo będą potrzebne, ale nie wylałam tutaj łez. Książka mimo smutnych zdarzeń jest bardzo optymistyczna. Przynajmniej ja tak ją odebrałam. Pochłonęłam ją błyskawicznie, mimo swojej pokaźnej objętości. Może nie zostanie w moim sercu na długo, jednak historia zawarta w książce jest warta poznania.