Czy powrót po latach będzie szansą na ponownie odzyskanie zaufania ? Czy sześć lat to za mało, aby zapomnieć, że ktoś nas zostawił ? Sześć lat to dużo i naprawdę przez ten czas sporo się zmieniło... Anna jest bohaterką, która straciła brata i o wszystko obwinia siebie. Nie potrafi się odnaleźć w nowej sytuacji i zaakceptować straty. Radzi sobie na własny sposób odsuwając się od ludzi, ma tylko dwójkę zaufanych przyjaciół, którzy mogą się do niej zbliżyć. Rozumieją jej stratę i starają się wspierać, ale poza tym nikogo więcej do siebie nie dopuszcza. "Strach jest w ostatnich miesiącach moim najlepszym kompanem. On i ja jesteśmy nierozłączni." Igor wraca do miasta i postanawia od razu działać, kiedy widzi Ankę wszystkie młodzieńcze uczucia powracają ze zdwojoną siłą, jednak dziewczyna już nie jest tą, którą była wcześniej jest jej cieniem. Igor postanawia pomóc jej w walce z duchami przeszłości, ale czy dziewczyna ponownie zaufa temu, który ją zostawił na sześć lat ? "Możemy pomóc sobie nawzajem. Ja też jej potrzebuję, choć ona jeszcze nie ma o tym zielonego pojęcia." Głównym wątkiem w książce jest obwinianie się za śmierć brata, dziewczyna z wyrzutami sumienia, zamyka się w sobie i na ma żadnej pomocy z zewnątrz. Mam wrażenie, że rodzice zostawili ją samej sobie. Żadnego wsparcia. Pomimo tego, że bohaterowie mają po szesnaście lat, zachowują się momentami, jakby byli czterdziestolatkami. Momentami to zwykli nastolatkowie, którzy flirtują, a za moment gadają jak ludzie, którzy mają na karku rozwód, dwójkę dzieci, każde z innym i masę innych problemów. Niekiedy opisy pewnych zjawisk - to jak piecze babeczki były zbędne i zbyt obficie opisane. Miałam problem z tymi postaciami i zrozumieniem ich postępowania. Nie chodzi i oto, że jestem flądrą, która nie rozumie utraty bliskiej osoby. Chodzi i o ich wewnętrzne analizy, brak chęci przyjęcia pomocy i pogodzenia się ze wszystkim. Jak można mieć za złe, że dziesięcioletni dzieciak wyjechał z matką i potem się nie odzywał. Przecież to dzieci, gdzie nie podchodzi się do życia poważnie. To jest beztroski czas, a nie czas na wiązanie się na całe życie i dozgonne deklaracje. Miałam nadzieję, że książka będzie szła trochę innymi torami, że będą jakieś większe emocje. A po pewnym czasie denerwował mnie ich tok myślenia. Koniec niejasny, nie ma informacji, czy mam sobie sama dodać kolejne strony, czy będzie jakaś kolejna część. Szkoda. Całość oceniam neutralnie na 5.