„Położna z Auschwitz” to dramatyczna opowieść. Aż włosy na głowie się jeżą, że w jednym miejscu mogło być tyle zła, że obojętność dopadała każdego, tylko nie ją, nie Stanisławę. I nie tylko obojętność, bo okrucieństwo innych kobiet, Niemek, ale i samych osadzonych. Te, które miały pokarm, nie chciały dokarmiać innych dzieci. Te, które straciły dziecko, były niemiłe dla innych położnic. Te, które były ciężarne i przeszły wiele, utyskiwały na pilnujące je Niemki, choć Mama tego nie pochwalała. Mi, matce, ciężko czasem było doczytać książkę do końca. Choć zakończyła się pozytywnie, to jednak, tak jak tatuaż na ręce więźniów z obozu, zostanie to odhumanizowanie we mnie gdzieś głęboko. Nie każdy ma odwagę, by czytać tak przerażające obrazy. Choć sama Mama powiedziała: „Patrzenie wstecz wydaje się łatwiejsze niż bycie w teraźniejszości i próba spojrzenia w przyszłość. Teraźniejszość jest zbyt ulotna, bym w pełni umiała ją przeżyć, a przyszłość może przynieść złe rzeczy, o których nie wiem. Przeszłość zaś jest bezpieczna, bo już się wydarzyła. Obfitowała w tragedie, cierpienia, krew i śmierć, naznaczyła nas, wyczerpała, zmieniła, ale minęła. Niczym nie może nas zaskoczyć. Jest czymś znanym, prawie solidnym. To cza, w którym cierpiałam, lecz w którym także przetrwałam. Nie boję się przeszłości, nawet kiedy wraca. Cierpię, ale się nie boję. Strach ma swoje źródło w tym, co nieznane. W zjawiskach, na które nie mam wpływu i o które nikt mnie nie zapyta. Łatwiejsze jest więc patrzenie wstecz. Łatwiejsze, mimo że nie chce się pamiętać.” Więcej na https://konfabula.pl/polozna-z-auschwitz-o-stanislawie-leszczynskiej/