Mutant to dzieło znacznie odbiegające swoją formę od tego, co do tej pory było dostępne na rynku. Mamy tutaj do czynienia z powieścią drogi, gdzie najważniejszym i najbardziej wciągającym elementem książki są jej bohaterowie i ich próba odnalezienia wyzwalającej prawdy, nawet jeśli może być ona niezbyt przyjemna. Autor w dość intrygujący sposób połączyć dramat z fantastyką naukową, serwując czytelnikowi naprawdę przyjemnie czytającą się książkę. Na pewno nie będzie to jednak tytuł dla wszystkich. Najbardziej zawiedzeni lektura mogą się poczuć fani klasycznej trylogii. Tytułowego metra nie ma tutaj wcale, a dodatkowo dość duże zmiany dotknęły również głównego bohatera. Zamiast ocalałego człowieka, zmuszonego do podziemnej egzystencji w obawie przed promieniowaniem jak w dziełach Glukovskiego mamy tutaj mutanta, który bez większych problemów przebywa na powierzchni, a swoim zachowaniem przejawia często cechy o wiele bardziej ludzkie niż ktokolwiek inny. Pewna doza oryginalności powiązana z postacią Gleba łączy się tutaj z pewnymi sprawdzonymi schematami. Andriej Butorin zamieścił w swoim dziele dość często poruszaną tematykę współodpowiedzialności wszystkich ludzi (niezależnie od tego, czy są mutantami, czy nie) za apokalipsę, jaka dotknęła naszą planetę. Nawet taka tragedia niczego ludzi nie nauczyła i nadal są oni gotowi do wyniszczającej walki w imię „wyższości”. Fabularnie książka prezentuje dość wysoki poziom, oferując czytelnikowi przemyślaną historię, w której znalazło się miejsce zarówno dla spokojniejszych fragmentów, jak i chwil kiedy adrenalina buzuje w żyłach występujących postaci. Miłym dodatkiem są również pewne nawiązania do kultury rosyjskiej (Baba Jaga, Dziadek Mróz) umiejętnie wplecione w całą treść. Słowa uznania należy skierować również w stronę dobrze napisanych dialogów, z których zależnie od sytuacji bije albo powaga, albo nutka humoru. Jedynym mankamentem w całej powieści, który przeszkadzał mi podczas lektury, to sposób wysławiania się zmutowanych postaci (zresztą nie tylko ich). Zniekształcona mowa będąca pochodną zarówno wpływy promieniowania, jak i braku formalnego wykształcenia, początkowo wydawała się nawet adekwatna do treści i momentami śmieszna, ale z każdą kolejną strona zaczęła być coraz bardziej irytująca. Trudno to jednak nazwać mankamentem książki, tym bardziej że każdy czytelnik będzie do tej prawy podchodził zupełnie inaczej.