Na początku istnienia wydawnictwa Marvel, kobiety były raczej ładnym dodatkiem do głównych bohaterów. Ten stan rzeczy na dobre jednak zmienił się w latach 70., kiedy to wydawca zaczął wprowadzać do komiksów coraz więcej przedstawicielek płci pięknej, często po prostu serwując nam kobiece wersje doskonale znajomych herosów (Spider-Woman, She-Hulk etc.). Teraz heroiny komiksowe zajmują znaczną część rynku i podbijają także kinowe ekrany – niedawno mogliśmy obejrzeć film „Kapitan Marvel” a producenci już zapowiadają choćby solowy obraz z Czarną Wdową. A w nasze ręce, za sprawą premiery przygód Kapitan Marvel właśnie, trafia ciekawa pozycja. „Marvel. Superbohaterki”, bo o niej mowa, to książka przybliżająca nam sylwetki i losy najważniejszych kobiet tego uniwersum. A wszystko to w przystępnej i bardzo ładnie zilustrowanej formie.

Jeśli podejść do tej książki jako do pozycji dla młodych czytelniczek, to sprawia bajeczne wrażenie. Piękne kolorowe ilustracje zamieniają superbohaterki w odpowiednik księżniczek Disneya, tylko dziewczyny są trochę bardziej niezależne i mają trochę bardziej skomplikowane przygody. Można wybrać swoją ulubioną, taką, z którą czuje się więź, na której można się wzorować. Wierzę, że to kompendium może być świetnym wstępem do dalszych poszukiwań, dobrej zabawy, podbudowania swojej wartości i do zagłębienia się w niesamowity świat komiksu. Jeżeli chcecie przeczytać tę książkę jako osoby dorosłe, które szukają więcej informacji o bohaterkach Marvela, to wasze odczucia mogą być dwojakie. Na pewno interesujące było porównanie tego, co już wiedziałam z filmów, z komiksowymi biografiami tych samych postaci. W większości zmiany są ogromne, a jednak zrozumiałe. Niestety (albo stety, zależy kto jest odbiorcą) mam wrażenie, że informacjami manipulowano, aby pasowały do tezy. Np. historia Wandy jest przerywana akapitami o tym, że czasami emocje biorą górę, ale każdy popełnia błędy, trzeba nad sobą pracować. Rozdziały nie są tylko biografiami, musi z nich płynąć jakaś lekcja. W założeniach książki przekaz feministyczny potraktowany został na równi z przygodami superbohaterek. Nie powiem, żeby mnie to jakoś specjalnie irytowało albo przeszkadzało, ale po prostu zależało mi na czymś bardziej obiektywnym.