Kiedy mój pierwszy kontakt z twórczością Joe'go Hila okazał się nietrafiony – a było to za sprawą dwóch opowiadań napisanych wspólnie z ojcem, Stephenem Kingiem – zrezygnowałem z sięgnięcia po którąkolwiek z książek młodego autora. Teraz żałuje tego faktu, bo kiedy wreszcie zdecydowałem się bliżej poznać jego twórczość i dałem się jej zachwycić, większość wczesnych dzieł Hilla przestała być dostępna. Szkoda, może kiedyś wrócą na księgarskie półki, a póki co cieszę się jego nowymi pracami. A jest czym się cieszyć, bo w swej twórczości autor łączy to, co najlepsze z prac swojego ojca z własną nutą. I dokładnie to oferuje nam najnowsza jego książka, zbiór czterech nowel, „Dziwna pogoda”.st w przypadku "Dziwnej pogody", choć rzecz w szczególności tyczy się otwierającego całość tekstu bliskiego „Polaroidowemu psu”, ale czy to źle? Kiedy pisze się tak znakomicie, jak Hill i wyciska z tych pomysłów coś nowego, świeżego i autentycznie fascynującego, absolutnie nie.

Książkę tą dostałem na urodziny, przeczytałem ją w niecałe dwa miesiące. Dziwna Pogoda to zbiór 4 opowiadań. Spośród nich szczególnie podobały mi się drugie "Naładowany" i czwarte o tytułowej pogodzie, te podobało mi się najbardziej. "Wniebowzięty" również mi się spodobał i zmusił mnie do krótkiej refleksji. "Zdjęcie" nie jest zła, radzę potraktować ją jako rozgrzewkę