Wzięłam się na kolejną powieść Sary Morgan nie bez przyczyny. Czytałam już dwa jej poprzednie tytuły z tej serii i byłam nimi zachwycona. Lekkie, pozytywne historie pełne emocji. Odpowiada mi styl autorki, jej postrzeganie relacji damsko-męskich i podejścia do miłości, które odbija się w każdej napisanej przez nią książce. Eva jest cudna. Lubię ją w zasadzie od początku choćby za jej optymizm, romantyczne podejście do życia i przekonanie, że miłość może góry przenosić! W trakcie lektury tej części wiele razy odnosiłam wrażenie, że ta dziewczyna jest po części moim książkowym odpowiednikiem, choć ja wiem, że istnieją nieudane związki i nie jest to dla mnie powód do utraty romantyzmu. Eva takie załamanie w swej naiwności przeżywa. Dlaczego? Nie wiem do dziś i uznaję to za lekkie nieporozumienie w powieści, którym nie należy się przejmować. Lucas to gbur, jakich mało. Nie jest złym człowiekiem, tylko stara się schować we własnym pancerzu i postawić przy nim tabliczkę „uwaga, wściekły pisarz”. Sama nie wiem czy kocha swoich fanów, czy po prostu toleruje, lecz zbliżam się ku tej drugiej opcji. Kocha swoja babcię, ale najlepiej na odległość. Zdecydowanie nie chce pozwolić, by ktoś mu w jego na pozór poukładanym życiu namieszał. Niestety dla mnie nie jest pociągający i choć czułam chemię między bohaterami tak jak w romansach należy, to ja bym na tego gościa nie poleciała. W tle oczywiście spotkamy znów Paige i Frankie oraz męską część ich paczki. Działają dyskretnie jako tło, nie wychodzą na pierwszy plan, oddając całą scenę Evie, wspierając ją w przyjaźni. Bardzo mi się to podoba, bo w ten sposób książka jest indywidualna, zazębiając się tylko odrobinę z poprzednimi częściami. Nie ma róży bez kolców, czyli teraz ponarzekam. Przede wszystkim na obrzydliwe wstawki z rozmyślań pisarza kryminałów. Niestety szukanie w każdej sytuacji motywów zbrodni czy sposobów jej wykonania nie jest dla mnie najlepszym pomysłem. Gdybym chciała kryminału, sięgnęłabym po prostu po książkę z takiego gatunku… Gdy już Lucas znalazł swój pomysł na fabułę i poukładał co nieco w tej głowie, autorka też pozwoliła mi odetchnąć. Zdarzały się momenty, gdy chciałam przewinąć dwie kartki dalej, bo niestety akcja zwolniła do tego stopnia, że gdyby to był film, poszłabym zrobić sobie w tym czasie herbatę. Nie było ich na szczęście wiele, ale choćby początek, gdy Eva zdaje sobie sprawę, że mieszkanie nie jest puste, a do Lukasa dociera obecność nieproszonego gościa, jest nawet dla mnie zbyt przeciągany. Okładka zupełnie nie oddaje ZIMOWEGO klimatu, jaki panuje w powieści. Dlaczego nie mogła być bardziej podobna do oryginalnej? I niestety zupełnie odbiega stylem od poprzednich części, które szły typowo w rysunek miasta bez żadnych ludzi, a tu mamy fotografię z udziałem odwróconej kobiety. Czyli w zasadzie wszystko na odwrót. Ktoś tu chciał zmian, niestety według mnie, lepiej było zostać przy kontynuacji pomysłu z Bezsenności na Manhattanie i Zachodu Słońca w Central Parku. Trzy książki, trzy przyjaciółki. Poznałyśmy je na Manhattanie, minąwszy Central Park, żegnamy na Piątej Alei. Z pewnością seria ta pozwoliła mi poznać autorkę książek romantycznych, która wybitnie wpasowuje się w mój gust. Nie lubi „krwi i flaków”, do swych powieści wplata optymizm, którego tak bardzo czasem mi brak. Jej książki są kobiece- delikatne, wzruszające i słodkie. Pozwalają uwierzyć, że życie może być piękne, że wszystko się dobrze ułoży, że szklanka jest do połowy pełna. A nawet jeśli jest pusta, to dobrze, bo jest lżejsza i wygodniej się ją niesie. http://www.piorkonabiurko.pl/recenzje-sniezynki/powiesci/cud-na-piatej-alei-sarah-morgan/