Drugi tom Braci Slater pt. "Bronagh" jest uzupełnieniem "Dominica" i bez wcześniejszej lektury "Dominica" straci się zbyt wiele. Ma zaledwie 160 stron i wydaje mi się, że powstał po to, by przedstawić nam Dominica w szerszym świetle. Zostały tu odkryte te cechy jego osobowości, których w pierwszym tomie mieliśmy okazję jedynie odrobinę posmakować. Mam też wrażenie, że tu Bronagh już zupełnie postradała zmysły. Wydaje mi się, że autorka pokazuje nam to, co w pierwszej części było tylko chwilami wspomniane, gdzieś tam się przewinęło, byśmy zaraz o tym zapomnieli. I choć tytuł wskazuje na Bronagh, to jednak Dominic zdecydowanie gra tu pierwsze skrzypce. Ta druga część jest ciepła, spokojniejsza i taka nietypowa. Bo po pierwszej części, w drugiej spodziewałam się takiej awantury, jakiej świat nie widział. Okazało się, ze autorka postawiła na zupełnie inny przekaz i za to należą się jej brawa, bo tego mordobicia w pierwszej części wystarczy za wszystkie następne tomy. Ta krótka kontynuacja powstała, bym mogła odłożyć serię na półkę bez tęsknoty za bohaterami, bez tej pustki, którą zawsze czuję, gdy zbyt mocno wciągnę się w książkę. A teraz czuję taki przesyt, aż nadto i jestem w pełni zadowolona. Uwielbiam Braci Slater! Nie spodziewałam się, że będę się przy tych książkach aż tak dobrze bawić, mimo tych rzeczy, które mnie irytowały. Na moim blogu pełna recenzja obu części ze zdjęciami, a także spojlerem (oczywiście odpowiednio oznaczonym), w którym narzekam na to i owo: http://www.piorkonabiurko.pl/recenzje-sniezynki/powiesci/bracia-slater-dominic-bronagh-l-a-casey/