OPIS
Przez długi czas jedynym większym dziełem autorstwa Ernsta Cassirera dostępnym polskiemu czytelnikowi był Esej o człowieku w przekładzie Anny Staniewskiej. Dzięki temu autor ten znany jest w Polsce głównie jako filozof kultury i twórca filozofii form symbolicznych. Po dziś dzień tylko nieliczni znają jego prace historyczne czy analizy literatury i poezji niemieckiej, rzadka jest znajomość jego rozpraw poświęconych współczesnej fizyce – teorii względności i mechanice kwantowej czy też prac poświęconych krytycznym wykładniom rozwoju nauk biologicznych. Do niedawna rzadka była w naszym kraju nawet świadomość jego duchowej przynależności do neokantowskiej szkoły marburskiej. Tym bardziej rzadka jest wiedza o Cassirerowskiej fenomenologii czy też pracach poświęconych metafizyce – dokładniej zaś „fenomenom bazowym”. […]
Zamiarem autora była próba odsłonięcia mechanizmów filozofii form symbolicznych, nie zaś powierzchowna relacja z efektów badań jej twórcy. Ze względu na specyfikę i ogromny zakres materiałów nie było to zadanie łatwe. Po pierwsze, jak wspomniano, Cassirer rzadko zdaje relację z metody swych badań, a jeśli to robi, opatruje tę relację tak dużą ilością szczegółowych przykładów, rekonstrukcji historycznych i odniesień do myśli innych, że trudno wydobyć główne systematyczne motywy jego myśli. Po drugie, najczęściej używa do prezentacji własnych poglądów języka, który zaczerpnięty jest z istniejących tradycji czy koncepcji filozoficznych – stąd niekiedy trudno zrekonstruować jego własny. Sporą pomocą w realizacji tego zadania okazują się opublikowane niedawno notatki do wykładów, wstępne szkice późniejszych rozpraw, w których otrzymujemy, w co prawda nieuporządkowanej i niedoskonałej formie, ale za to pozbawiony retorycznych i polemicznych sformułowań, szkielet tej koncepcji, dzięki któremu można lepiej zrozumieć i przedstawić wiążące go zasady i pojęcia. I to właśnie stanowiło główny zamysł i cel niniejszej rozprawy.
Ze „Wstępu”
schowek
zaloguj/ zarejestruj
NAPISZ SWOJĄ RECENZJĘ
