OPIS

Trzy lata po ukazaniu się skromnego, lecz urzekającego swą muzyczną urodą i emocjonalną głębią albumu "For Emma, Forever Ago", Justin Vernon powraca albumem, który lokuje go w lidze Antony`ego Hegarty`ego czy Rufusa Wainwrighta.
Pierwszy album Justin podpisał pseudonimem Bon Iver, co - biorąc pod uwagę francuską fonetykę, mniejsza o ortografię – przetłumaczyć można Dobra Zima. Rzeczywiście, tamta zima sprzed paru lat, gdy zaszył się on w głuszy w północnym Wisconsin okazała się dla niego znaczącym krokiem do światowej kariery. Dysponując minimalnymi środkami do nagrania muzyki i przetrwania stworzył małe arcydzieło, które po drobnych studyjnych retuszach jednako podbiło serca publiczności i krytyków i zapewniło albumowi „For Emma, Forever Ago” wysokie miejsca we wszystkich znaczących dorocznych ankietach na najlepszą płytę 2008 roku. Od tamtego przełomowego momentu Justin zapisał na swym koncie szereg ciekawych i ambitnych kolaboracji z tak różnymi wykonawcami, jak St. Vincent, Gayngs czy Volcano Choir, a nawet z Kanye Westem, które znacznie poszerzyły jego pierwotnie neofolkowo-altcountry’ową paletę. To słychać wyraźnie na bogato zorkiestrowanym i świetnie wyprodukowanym nowym albumie „Bon Iver”, który można odczytać jako swoistą bardzo intymną opowieść o podróży przez życie i miejsca rzeczywiste i metaforyczne, od narodzin po śmierć. Nie ma tu jednak nachalności standardowych, jednoznacznych albumów koncepcyjnych, każdy może interpretować poszczególne utwory i całość wedle swoich własnych uczuć i emocji. Tym razem w obsadzie muzycznej „Bon Iver” znalazło się – obok kilku stale współpracujących z Justinem muzyków (Sean Carey, Mike Noyce and Matt McCaughan) – wiele znakomitych postaci, by wspomnieć mistrza pedal steel Grega Leisza (Lucinda Williams, Bill Frisell), tworzących sekcję dętą Colina Stetsona (Tom Waits, Arcade Fire), Mike’a Lewisa (Happy People, Andrew Bird) i C.J. Camerieri’ego (Rufus Wainwright, Sufjan Stevens) czy odpowiedzialnego za aranżacje smyczków Roba Moose’a (Antony & The Johnsons, The National). Już tylko sam zestaw zaproszonych do nagrania „Bon Iver” muzyków świadczy, w jakim miejscu na muzycznej mapie Ameryki Justin Vernon chciałby się znaleźć, gdy wchodził do studia. Po wysłuchaniu płyty nie ma wątpliwości, iż jest to już faktem dokonanym.

DODATKOWE INFORMACJE

RECENZJEjak działają recenzje?NAPISZ SWOJĄ RECENZJĘ