Świat Bareji w dumnym, kapitalistycznym XXI wieku pełnym drukarek, komórek i komputerów? Dlaczego nie, powiedzieli sobie dziennikarze, Witold Szabłowski i jego żona Izabela Meyza.
Po wyprawie na komunistyczną Kubę, męska część dziennikarskiej rodziny, wpadł na niekonwencjonalny pomysł. A może by tak wrócić do czasu PRL’u na tyle na ile to tylko możliwe i znowu zacząć żyć z ,,Panią Walewską” i ,,gumą donaldówą”?
Jego żona się zgodziła i tym samym zaczęła się ich półroczna przygoda z tą socjalistyczną epoką.
Ze swojego nowiutkiego apartamentu na kredyt, przenieśli się do wielkiej płyty, nazwozili starych gratów pamiętających Gierka i zaczęli wyprawę w przeszłość. Początkowo fascynująca, pełna śmiechu i wspomnień, przerodziła się w swego rodzaju koszmar, szczególnie jeśli chodzi o wyemancypowaną kobietę z korporacji, która musiała sobie radzić dzięki popiołu, octu i Ludwika zamiast Ajaxu i Cillit’a. Kartofle jako chleb powszedni a tetra jako najlepszy przyjaciel ich małej córeczki.
To właśnie ona przetrwała ten szalony czas z największym uśmiechem na ustach. Cóż się dziwić, na co dzień mama nie bawi się z nią tak kreatywnie, niania również prawdopodobnie nie ma zbyt twórczych pomysłów. Jest przecież telewizor i grające teletubisie.
Jest to opowieść pełna ciepła, o tym co było i rychło się skończyło, o tym co jest, nie zawsze dla nas najlepsze. Świetna pozycja dla każdego.