OPIS
Autor z dużym znawstwem i wnikliwością analizuje, a także porównuje i zestawia ze sobą dwie koncepcje rozwoju: koncepcje L.S. Wygotskiego i E.H. Eriksona. Choć powstawały one w różnych okresach historycznych i w różnych warunkach społecznych, ich wspólną cechą jest uwypuklenie roli kontekstu historycznego w rozwoju człowieka, a także wskazanie na szczególną rolę kryzysów rozwojowych. Autor - nie gubiąc tego, co jest w każdej z koncepcji specyficzne i odmienne - buduje model przebiegu rozwoju w okresie dzieciństwa i młodości, integrując wiedzę pochodzącą z dzieł wspomnianych psychologów. W modelu tym zostały zestawione wszystkie kryzysy rozwojowe (zarówno kryzysy strukturalne opisane przez L.S. Wygotskiego, jak i funkcjonalne, wskazywane przez E.H. Eriksona) na tle okresów rozwoju stabilnego. Autor w sposób bardzo uporządkowany, wręcz metodyczny, scharakteryzował znaczenie każdego wyodrębnionego etapu w linii rozwoju, wskazał na problemy i niebezpieczeństwa związane z nieumiejętnym odczytywaniem możliwości jednostki lub pozostawianiem dziecka bez potrzebnej mu pomocy. Pokazuje z jednej strony różnicowanie się funkcji psychicznych, wzrost świadomości działań i samoświadomości niezbędnych dla tworzenia się autonomii jednostki, z drugiej zaś - wyłaniające się nowe jakości ego, które nakładają się na rozwój opisywanych funkcji psychicznych.
schowek
zaloguj/ zarejestruj
NAPISZ SWOJĄ RECENZJĘ
