Z przyjemnością przejrzałam debiutancki tomik Anety Gajdy- Boryczko. Zagłębię się w niego wieczorem, bo już wiem, że muszę mieć dla niego czas i spokój. Autorce udało się pogodzić zanurzenie się w kobiecości bez nurzania się w babskości. Uchwyciła także większość tego, co dla współczesnej kobiety najbardziej bolesne, ale nie zamknęła się na bólu. Mam wrażenie, że jest jej przykro, że musi zaboleć, ale to jedyna droga do zdrowia. Jej wiersze są jasne, czytelne, a zarazem wielowarstwowe. Poezja nadal żyje... To wspaniałe uczucie.