OPIS
Pojęcie stosunków polsko-niemieckich cechuje pewna względność. W książce uwaga będzie się koncentrować na ich aspekcie politycznym, posiłkując się tam, gdzie to konieczne, argumentami natury ekonomicznej; zagadnienia współpracy kulturalnej, naukowo-technicznej i wojskowej nie będą tu rozważane. Przyczyną tego wyboru jest bezwzględny prymat polityki nad pozostałymi składowymi życia poszczególnych narodów i ich współpracy. To z kolei skutkuje w niniejszej pracy większym zainteresowaniem stosunkami polsko-zachodnioniemieckimi, gdyż Republika Federalna Niemiec w odróżnieniu od Niemieckiej Republiki Demokratycznej w znacznie większym stopniu prowadziła autonomiczną politykę zagraniczną, z jej specyficznymi działami: polityką niemiecką i wschodnią, w tym polską.
Cezura czasowa została natomiast wybrana ze względu na intensywność, zachodzących w latach 1982-1991 w polityce polskiej, niemieckiej, europejskiej i światowej przemian, które doprowadziły ostatecznie do zakończenia podziału Europy, upadku NRD, a w konsekwencji do ostatecznego uregulowania kwestii polskiej granicy zachodniej, o którą spór był główną osią konfliktu między Polską a RFN, roszcząca sobie prawo reprezentowania wszystkich Niemców. Początkiem tego okresu stosunków bilateralnych była zmiana koalicji rządowej w Bonn i objęcie urzędu kanclerza przez Helmuta Kohla, przywódcę Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej. Wydarzenie to poprzedzały między innymi wewnętrzne kryzysy w Polsce i Niemczech Zachodnich, oczywiście o różnym natężeniu, interwencja sowiecka w Afganistanie, wybór Ronalda Regana na prezydenta USA i później wprowadzenie stanu wojennego w Polsce. Był to jednak tylko początek niezwykle ciekawego ciągu często zaskakujących wydarzeń, który doprowadził ostatecznie do wspomnianego wcześniej finału.